بدین سان فرستد مرا نزد شاه

که از نامور مهتری باژ خواه

بدان سان که با او نبینی سپاه

نه شمشیر بینی نه تخت و کلاه

بدو گفت چون بازگردم ز شاه

تو باید که با من بیایی به راه

به جایی یکی بیشه دیدم به راه

نشانم ترا در کمین با سپاه

فرستاده گوید که من نزد شاه

نیارم شدن در میان سپاه

بیاید چو بیند ترا بی‌سپاه

اگر بازگردد گشادست راه

سکندر بیامد به نزدیک شاه

پرستنده برخاست از بارگاه

ازان سان شوم پیش او با سپاه

که بخشایش آرد برو چرخ و ماه

برین گونه منزل به منزل سپاه

همی راند تا پیش آن رزمگاه

برهمن چو آگه شد از کار شاه

که آورد زان روی لشگر به راه

که پیروزگر باد همواره شاه

به افزایش و دانش و دستگاه

پرستنده آگه شد از کار شاه

پذیره شدندش یکایک به راه

برهمن چنین داد پاسخ به شاه

که هم آب را خاک دارد نگاه

چنین داد پاسخ که آز است شاه

سر مایهٔ کین و جای گناه

همی رفت منزل به منزل به راه

ز ره رنجه و مانده یکسر سپاه

یکی گفت زان فیلسوفان به شاه

که بر ژرف دریا ترا نیست راه

بکشتند چندان ز شیران که راه

به یکبارگی تنگ شد بر سپاه

چو از دور دیدند گرد سپاه

خروشی برآمد ز ابر سیاه

به تیر و به تیغ اندر آمد سپاه

تو گفتی که شد روز روشن سیاه

بپرسید ازیشان سکندر که راه

کدامست و چون راند باید سپاه