ازان پس به رستم چنین گفت شاه

که چون رایت آید به نخچیرگاه

بزد گام رخش تگاور به راه

چنین تا بیامد میان دو چاه

چو او تنگ شد در میان دو چاه

ز چنگ زمانه همی جست راه

هم‌انگه سپهدار کابل ز راه

به دشت اندر آمد ز نخچیرگاه

بدو گفت کای نامدار سپاه

چه بودت برین دشت نخچیرگاه

پس انگه فرامرز را با سپاه

فرستاد تا رزم جوید ز شاه

بیامد بران دشت نخچیرگاه

به جایی کجا کنده بودند چاه

پذیرهٔ فرامرز شد با سپاه

بشد روشنایی ز خورشید و ماه

ز انبوه پیلان و گرد سپاه

به بیشه درون شیر گم گرد راه

بیامد فرامرز پیش سپاه

دو دیده نبرداشت از روی شاه

فرامرز با خوارمایه سپاه

بزد خویشتن را بر آن قلبگاه

که گل شد همی خاک آوردگاه

پراگنده شد هند و سندی سپاه

بیاورد لشکر به نخچیرگاه

به جایی کجا کنده بودند چاه

که ای برتر از نام وز جایگاه

روان تهمتن بشوی از گناه

یکایک بویدش نماینده راه

که اویست زیبای تخت و کلاه

چو بشنید گفتار بهمن سپاه

هرانکس که بد شاه را نیکخواه

ز ایران سپاهی چو ابر سیاه

بیاورد نزدیک ما کینه‌خواه

سه روز و سه شب هم برین رزمگاه

به رخشنده روز و به تابنده ماه

نه رستم به کابل به نخچیرگاه

بدان شد که تا نیست گردد به چاه

بفرمود پس بهمن کینه‌خواه

کزانجا برانند یکسر سپاه