که گوید که هر کو ز فرمان شاه

بپیچد به دوزخ بود جایگاه

چو ایمن شدی بندگی کن به راه

بدان تا ببینی یکی روی شاه

بفرمود تا زین بر اسپ سیاه

نهادند و بردند نزدیک شاه

توی جنگجوی و منم جنگخواه

بگردیم یک با دگر بی‌سپاه

پراگنده گشتند ز آوردگاه

غمی گشته اسپان و مردان تباه

زواره بیاورد زان سو سپاه

یکی لشکری داغ‌دل کینه‌خواه

زواره بیامد به پیش سپاه

دهاده برآمد ز آوردگاه

فرامرز کردش پیاده تباه

ز خون لعل شد خاک آوردگاه

گناهی که کردی ز یزدان بخواه

سزد گر به پوزش ببخشد گناه

که آن جفت من مرغ با دستگاه

به دستان و شمشیر کردش تباه

کجا شد فریدون و هوشنگ شاه

که بودند با گنج و تخت و کلاه

گمانی نبردم که رستم ز راه

به ایوان کشد ببر و گبر و کلاه

برابر همی با تو آیم به راه

کنم هرچ فرمان دهی پیش شاه

گرفته بش و یال اسپ سیاه

ز خون لعل شد خاک آوردگاه

هم‌انگه سر نامبردار شاه

نگون اندر آمد ز پشت سیاه

که مه تاج بادا و مه تخت شاه

مه گشتاسپ و جاماسپ و آن بارگاه

مکن خویشتن پیش من بر تباه

چنین بود بهر من از تاج و گاه

چو دستان خبر یافت از رزمگاه

ز ایوان چو باد اندر آمد به راه

خروشی برآمد ز آوردگاه

که تاریک شد روی خورشید و ماه

مشو ایمن از گنج و تاج و سپاه

روانم ترا چشم دارد به راه