که چندین بزرگی و گنج و سپاه

گرانمایه اسپان و تخت و کلاه

چه مایه جهان داشت لهراسپ شاه

نکردی گذر سوی آن بارگاه

که او را به جز بسته در بارگاه

نبیند ازین پس جهاندار شاه

همی جستم از تو من آرام شاه

ولیکن همی از تو دیدم گناه

سخنهای آن نامور پیشگاه

چو بشنید بهمن بیامد به راه

کنون رستم آید ز نخچیرگاه

زواره فرامرز و چندی سپاه

گزین کن یکی مرد جوینده راه

که با من بیاید به نخچیرگاه

گزین کرد مردی که دانست راه

فرستاده با او به نخچیرگاه

به انگشت بنمود نخچیرگاه

هم‌اندر زمان بازگشت او ز راه

نگه کرد بهمن به نخچیرگاه

بدید آن بر پهلوان سپاه

چو آمد به نزدیک نخچیرگاه

هم‌انگه تهمتن بدیدش ز راه

چنین گفت رستم که فرمان شاه

برآنم که برتر ز خورشید و ماه

بخندید رستم بدو گفت شاه

ز بهر خورش دارد این پیشگاه

به پیش تو آیم کنون بی‌سپاه

ز تو بشنوم هرچ فرمود شاه

بزرگان به دانش بیابند راه

ز دریا گذر نیست بی‌آشناه

چو آیی به ایوان من با سپاه

هم‌ایدر به شادی بباشی دو ماه

عنان با عنان تو بندم به راه

خرامان بیایم به نزدیک شاه

چنان هم که هنگام کاوس شاه

ازان نیز پرمایه‌تر پایگاه

که با نامداران بدین جایگاه

چنین تندرست آید و با سپاه

ترا چون برم بسته نزدیک شاه

سراسر بدو بازگردد گناه