پس آنگه سر یک رمه بی‌گناه

به خاک اندر آرد ز بهر کلاه

چو از پیش دستان برون شد سپاه

خبر شد به اغریرث نیک خواه

بیاراست دستان همه دستگاه

شد از خواسته بی‌نیاز آن سپاه

به کردار کشتیست کار سپاه

همش باد و هم بادبان تخت شاه

سپهدار دستان و یکسر سپاه

ترا خواستند ای سزاوار گاه

بیامد به نزدیک ایران سپاه

به سر بر نهاده کیانی کلاه

دو لشکر بران گونه تا هشت ماه

به روی اندر آورده روی سپاه

وزین روی ترکان نجویند راه

چنین بخش کردند تخت و کلاه

بیامد نشست از بر تخت و گاه

به سر بر نهاد آن کیانی کلاه

که بگذار جیحون و برکش سپاه

ممان تا کسی برنشیند به گاه

که روی زمین را کنم بی‌سپاه

که خون بارد ابر اندر آوردگاه

ز ایران بیامد دمادم سپاه

ز راه بیابان سوی رزمگاه

پراگنده شد رای بی تخت شاه

همه کار بی‌روی و بی‌سر سپاه

ز ترکان طلایه بسی بد براه

رسید اندر ایشان یل صف پناه

جوانی به کردار تابنده ماه

نشسته بران تخت بر سایه‌گاه

چو دیدند مر پهلوان را به راه

پذیره شدندش ازان سایه‌گاه

تهمتن چو بشنید از خواب شاه

ز باز و ز تاج فروزان چو ماه

ز نالیدن بوق و بانگ سپاه

تو گفتی که خورشید گم کرد راه

درفشش سیاهست و خفتان سیاه

ز آهنش ساعد ز آهن کلاه

یکی مژده بردند نزدیک شاه

که رستم بدرید قلب سپاه