سوی روی پوشیدگان سپاه

سپاهی فرستاد بی مر به راه

کنون من شوم بر پی این سپاه

بگیرم بریشان ز هر گونه راه

چو پوشیده رویان ایران سپاه

اسیران شوند از بد کینه‌خواه

وزان روی دژ بارمان و سپاه

ابا کوس و پیلان نشسته به راه

بدان سان که آمد همی جست راه

که تا بر سر آرد سری بی‌کلاه

سرت گر بساید به ابر سیاه

سرانجام خاک است ازو جایگاه

بشد ویسه سالار توران سپاه

ابا لشکری نامور کینه‌خواه

دلیران و گردان توران سپاه

بسی نیز با او فگنده به راه

ز گرد اندر آمد درفش سیاه

سپهدار ترکان به پیش سپاه

کجا یافت خواهی تو آرامگاه

ازان پس کجا شد گرفتار شاه

برآمد چپ و راست گرد سیاه

نه روی هوا ماند روشن نه ماه

که بیداردل شاه توران سپاه

بماناد تا جاودان با کلاه

چو شب روز شد انجمن شد سپاه

بران تیر کردند هر کس نگاه

سپاه اندرآورد پیش سپاه

چو هامون شد از گرد کوه سیاه

چنان شد ز بس کشته در رزمگاه

که گفتی جهان تنگ شد بر سپاه

به هم بازخوردند هر دو سپاه

شماساس با قارن کینه‌خواه

بزد نای رویین و بگرفت راه

به پیش سپاه اندر آمد سپاه

شد آن یادگار منوچهر شاه

تهی ماند ایران ز تخت و کلاه

همی گفت چندین سر بی‌گناه

ز تن دور ماند به فرمان شاه

رکابست پای مرا جایگاه

یکی ترگ تیره سرم را کلاه