همی گفت کز دادگر کردگار

درخت نو آمد جهان را به بار

همان دیده‌بان بر سر کوهسار

نبیند همی لشکر شهریار

ابر بی‌گناهش به خنجر به زار

بریدند سر زان تن شاهوار

گرفتند شیون به هر کوهسار

نه فریادرس بود و نه خواستار

بدو گفت خوی بد ای شهریار

پراگندی و تخمت آمد ببار

دریغ آن گو نامبرده سوار

که چون او نبیند دگر روزگار

که اندر جهان چون سیاوش سوار

نبندد کمر نیز یک نامدار

چنین لشکر گشن و چندین سوار

سراسیمه شد از یکی نامدار

ورازاد را سر بریدند زار

برانگیخت از مرز توران دمار

تو گفتی که برشد به گیتی بخار

برافروختند آتش کارزار

پیاده به پیش اندر افگند خوار

به لشکرگه آوردش از کارزار

خرد باید و گوهر نامدار

هنر یار و فرهنگش آموزگار

برش چون بر شیر و رخ چون بهار

ز مشک سیه کرده بر گل نگار

چنین گفت رستم که گر شهریار

چنان خسته‌دل شاید و سوگوار

سرش را به خنجر ببرید زار

زمانی خروشید و برگشت کار

چو بشنید زو این سخن شهریار

یکی اسپ شایستهٔ کارزار

چو خورشید برزد سر از کوهسار

بگسترد یاقوت بر جویبار

همه هدیه ها ساختند و نثار

ز دینار و ز گوهر شاهوار

فرامش مکن کین آن شهریار

که چون او نبیند دگر روزگار

برین گونه فرسنگ بیش از هزار

برآمد ز کشور سراسر دمار