چو پوینده نزدیک دستان رسید

بگفت آنچ دانست و دید و شنید

به روشن دل از دور بدها بدید

که زین بر زمانه چه خواهد رسید

هران تن که چشمش سنان تو دید

که گوید که او را روان آرمید

نباید که ارژنگ و دیو سپید

به جان از تو دارند هرگز امید

به ره بر یکی چشمه آمد پدید

چو میش سراور بدانجا رسید

پر اندیشه شد تا چه آمد پدید

که یارد بدین جایگاه آرمید

به گرد بیابان یکی بنگرید

شد آن اژدهای دژم ناپدید

بیابان همه سر به سر بنگرید

بجز تیرگی شب به دیده ندید

هم از بهر رستم دلش نارمید

چو باد دمان نزد رستم دوید

برآن تیرگی رستم او را بدید

سبک تیغ تیز از میان برکشید

زمین شد به زیر تنش ناپدید

یکی چشمه خون از برش بردمید

چو چشم تذروان یکی چشمه دید

یکی جام زرین برو پر نبید

خور جادوان بد چو رستم رسید

از آواز او دیو شد ناپدید

سیه گشت چون نام یزدان شنید

تهمتن سبک چون درو بنگرید

همی رفت پویان به جایی رسید

که اندر جهان روشنایی ندید

وزانجا سوی روشنایی رسید

زمین پرنیان دید و یکسر خوید

چو از دشتبان این شگفتی شنید

به نخچیر گه بر پی شیر دید

ترا خانهٔ بید و دیو سپید

نمایم من این را که دادی نوید

بدانجا که کاووس لشکر کشید

ز دیوان جادو بدو بد رسید

به غار اندرون گاه دیو سپید

کزویند لشکر به بیم و امید