چو محبوب خود را سیه روز دید

ز گلشن، بیکبارگی پا کشید

بدین گونه چون داد پند و نوید

شد از صفحهٔ بوستان ناپدید

مور مغرور، این حکایت چون شنید

گفت، تا زود است باید رفت و دید

نوگلی، روزی ز شورستان دمید

خار، آن گل دید و رو در هم کشید

خار دیدستی که گل دید و رمید

گل شنیدستی که شد خار و خلید

سیاهکاری ما کم نشد ز موی سپید

به ترک خواب نگفتیم و صبحدم خندید

ز تیغ بازی گردون هواپرستان را

نفس برید ولی رشته هوس نبرید

چو مفلسی که به دنبال کیمیا گردد

[...]

به مهر و ماه چه نسبت فرشته روی مرا؟

سخن مگو که مرا نیست تاب گفت و شنید

کجا به نرمی اندام او بود مهتاب؟

کجا به گرمی آغوش او بود خورشید؟

موی سپید، آیت پیری است در جهان

گوش تو از سپیدی مو شکوه‌ها شنید

لیکن سیاه‌روزی من بین که بر سرم

مویی به جا نماند که پیری کند سپید

گفتمش: ای روی تو صبح امید

در دل شب بوسه ما را که دید؟

چون که دلداده نخستم، دید

ریخت در پای من، به دست امید