چو آواز جویان به رستم رسید

خروشی چو شیر ژیان برکشید

به مازندران دارد اکنون امید

چنین دادمش راستی را نوید

چو کاووس در شهر ایران رسید

ز گرد سپه شد هوا ناپدید

چو گودرز گیتی بران گونه دید

عمود گران از میان برکشید

سپه را ز هامون به دریا کشید

بدان سو کجا دشمن آمد پدید

چو کاووس لشکر به خشکی کشید

کس اندر جهان کوه و صحرا ندید

چو سودابه پوشیدگان را بدید

ز بر جامهٔ خسروی بردرید

چو کاووس را بند باید کشید

مرا بی‌گنه سر بباید برید

چو نامه به نزدیک ایشان رسید

که رستم بدین دشت لشکر کشید

سپه کوه تا کوه صف برکشید

پی مور شد بر زمین ناپدید

سپهبد چو لشکر به هامون کشید

سپاه سه شاه و سه کشور بدید

سپهبد جزین خواسته هرچ دید

بگنج سپهدار ایران کشید

چو نامه بر شاه ایران رسید

بران گونه گفتار بایسته دید

سپهدار چون کار زان‌گونه دید

بی‌آتش بجوشید همچون نبید

چو روشن زمانه بران گونه دید

ازانجا سوی شهر توران کشید

ستاره شمر گفت و خسرو شنید

یکی کژ و ناخوب چاره گزید

سیاووش زو خواست کاید پدید

ببایست لختی چمید و چرید

گرازه چو گرد سپه را بدید

بیامد سپه را همه بنگرید

چنین تا به نزدیکی پل رسید

چو آمد درفش جفا پیشه دید

چو در جوشن افراسیابش بدید

تو گفتی که هوش از دلش بر پرید