از ما نبود نشان و نامی پیدا

زان رو که شدم غریق دریای فنا

از هستی خود چو محو گشتم دیدم

از دست حبیب خلعت عز بقا

داری سر جور و بیوفائی با ما

پیوسته ازآن کنی جدائی باما

یارب بود این که از سر مهر و وفا

رخسار چو خورشید نمائی با ما

جان و دل من فدای جانان بادا

در حسن رخش دو دیده حیران بادا

تا سر بودم همیشه اندر سرمن

سودای سر زلف پریشان بادا

ای ملک فراق جای دیرینه ما

مأوای غم تو خانه سینه ما

ظاهر شده عکس جمله اسما و صفات

در مظهر تام قلب بی کینه ما

ای ذات تو برتر از خیال من و ما

ز آثار صفات تو جهان شد پیدا

اشیاء همه غرق نور رویت بینم

ای حسن و جمال تو هویدا ز اشیا

مائیم مجرد از اضافات و نسب

آزاده ز قید وصف مربوب وز رب

در مرتبه ذات معرا ز صفات

هرگز نبود نام ز مطلوب و طلب

حال دل دیوانه عجایب حالیست

کین نقطه دل بروی دلبر خالیست

در حیرت آنکه این چه خالست و چه رو

خاموش چنانم که تو گوئی لالیست

سرگشته چو گو شدم بمیدان غمت

صد زخم بجان خوردم ز چوگان غمت

بی راهبری راه بپایان نبرد

جویای وصال در بیابان غمت

چون سبزه دمیده شد به بستان رخت

بشکفت بنفشه در گلستان رخت

دارد همه روز و شب فغان بلبل مست

کافسوس که زاغ شد نگهبان رخت

تا گشت دلم ز عشق پابست غمت

از پای فتاد جانم از دست غمت

از شوق گلستان رخت مرغ دلم

چون بلبل بی نوای شد مست غمت

خورشید رخ تو ماه تابان من است

لعل لب تو چشمه حیوان من است

چون ظلمت و نور عکس زلف و رخ تست

کفر دو جهان همیشه ایمان من است

از آتش شوق تو دلم بریانست

وز داغ فراق جان ما سوزانست

تا حسن رخ تو دیدم از هر دو جهان

کفر سرزلف تو مرا ایمانست

مائیم منزه از قیود ملکوت

هستیم مقدس از صفات جبروت

پیدا نبود ز ما، نه اسم و نه صفت

پنهان بنقاب عزم اندر لاهوت

هر لحظه جمال دوست دیدن چه خوش است

زان لب سخن بوسه شنیدن چه خوش است

بربوی وصال او دل و جان مرا

دامن ز همه جهان کشیدن چه خوش است

تاجی ز خیال وصل تو در سرماست

پیراهن درد هجر تو در برماست

از لوح رخت حروف عالم خوانم

مرآت رخ توزان سبب دفتر ماست

درد تو دوای این دل رنجورست

وصل تو شفای جان هر مهجورست

هر کو ز جهان جمال روی توندید

نزدیک محققان ز عرفان دورست

جانی که همای عالم قدس بدست

درمانده بدام شهوت و حرص شدست

از قید صفات بد اگر گشت جدا

بالذات ورا میل بمأوای خودست

سرمایه عمر من بسودای تو رفت

نقد دو جهان مرا بیغمای تو رفت

جان و دلم از جهان بصد حسرت و آه

با درد فراق وداغ غم های تو رفت

از نور تجلی تو عالم پیداست

ذرات جهان ز مهر رویت شیداست

چشمی که بنور معرفت روشن شد

بیند که جمال تو بعالم پیداست

تا دل بجفای عشق تو خو کردست

صد کوه بلا به پیش او چون گردست

درد تو شفای این دل درویش است

هرکس نه چنین بود یقین نامردست