زشت باید دید و انگارید خوب

زهر باید خورد و انگارید قند

توسنی کردم ندانستم همی

کز کشیدن سخت‌تر گردد کمند

مردان جهان فصد کنند خون آید

تو فصد کنی عشق تو بیرون آید.

ساقی تو بده باده و مطرب تو بزن رود

تا می‌خورم امروز کی وقت طرب ماست

می هست و درم هست و بت لاله رخان هست

غم نیست و گر هست نصیب دل اعداست

گر خاک شدی خاک ترا خاک شدم

چون خاک ترا خاک شدم پاک شدم

جانا بزمین خاوران خاری نیست

کش با من و روزگار من کاری نیست

با لطف و نوازش جمال تو مرا

در دادن صدهزار جان عاری نیست

مرد باید که جگر سوخته خندان بودا

نی همانا که چنین مرد فراوان بودا

تا با تو تویی ترا بدین حرف چه کار

کین آب حیوتست ز آدم بیزار

گر من بختن زیار وادارم دست

با ورد و نسا و طوس یار من بس

از چهره همه خانه منقش کردی

وز باده رخان ما چو آتش کردی

شادی و نشاط ما یکی شش کردی

عیشت خوش باد کی عیش ما خوش کردی

آراسته و مست به بازار آیی

ای دوست نترسی کی گرفتار آیی!

تعویذ گشت خوی بدآن خوب روی را

ورنه بچشم بد بخورندیش مردمان

از ترکستان کی بود آرندۀ تو

گو رو دیگر بیار مانندۀ تو

جایی کی حدیث تو کنند خندانم

خندان خندان بلب برآید جانم

تا عشق ترا ببر درآوردم تنگ

از بیشه برون کرد مرا روبَه لنگ

گر من این دوستی تو ببرم تا لب گور

بزنم نعره و لکن زتو بینم هنرا

ای روی تو چو روز دلیل موحّدان

وی موی تو چنان چو شب ملحد از لحد

ای من مقدم از همه عشاق چون توی

مرحسن را مقدم چون از کلام قد

مکی به کعبه فخر کند مصریان بنیل

[...]

چون مرا دیدی تو او را دیدیی

چون ورا دیدی

امروز که معشوقه بعشقم برخاست

بر درگه میر اسب ما باید خواست

کارچون بسته شود بگشایدا

وز پس هر غم طرب افزایدا

قالواخراسان اخرجت رشأ

لیس له فی جماله

فقلت لاتنکروامحاسنه

فمطلع الشمس من