به کسری چه خوش گفت بوذر جمهر

که تا می‌خرامد به کامت سپهر

مبادا به کس کینه ورزد دلت

ملرزان دلی تا نلرزد دلت

یکی اره بر پای سروی نهاد

[...]

فطرت آدمی چه خوش شجری است

نظر تربیت چه خوش نظری است

گو ملک از غم بشر می‌سوز

کاین نهالی است بوستان افروز

آن وجود حقیقت است و دو دال

[...]

بس که بر سر زدم ز فرقت یار

کارم از دست رفت و دست از کار

مشربم ننگ و عشقِ شورانگیز

مرکبم لنگ و راه ناهموار

ای که در عشق دم زنی به دروغ

[...]

بهشت و دوزخت با تست در پوست

چرا بیرون زخود می‌جویی ای دوست

اگر تو خوی خوش داری به هر کار

از آن خویت بهشت آید پدیدار

وگر خویِ بدت اندر رباید

[...]

مظهر و مظهر به چشم ما یکی است

آب این امواج و آن دریا یکی است

ز اعتبار ما و تو آمد دویی

همچو ما بذر ز خود کان یک تویی

هرکه او فانی شود باقی شود

[...]

تعالی اللّه خداوند جهاندار جهان آرا

کزو شد آشکارا گل ز خار و گوهر از خارا

مُرصّع کرد بر چرخ زَبَرجد گوهر انجُم

معلق کرد بر خاک مطبق گنبد مینا

پریشان کرد در بستان مطرا طرّهٔ سنبل

[...]

انسان کل چو قطبی و گردون به سان آس

بر قطب لامحاله بود آس را اساس

نسناس اهل مشئمه اصحاب میمنه

اشباه ناس آمده ارباب قرب ناس

اشباه ناس آمده ازناس مستفیض

[...]

خارج ز هرچه آن بجز او لیک از آن پدید

داخل به هر چه آن بجز او لیک از آن جدا

آنجا که بزم جلوهٔ او هرچه آن صور

آنجا که صوت هستی او هرچه آن صدا

آنجا که شکر او همه دم عجز را وجود

[...]