ای دور مانده از حرم خاص کبریا

سوی وطن رجوع کن از خِطّهٔ خطا

بگذر ز دلق کهنهٔ فانی که بیش ازین

بر قامت تو دوخته‌اند از بقا قبا

بزدای زنگ غیر به غیرت ز روی دل

[...]

شبی گفتم آن پیر میخانه را

همان از خود و خلق بیگانه را

که ما را بهشت برین آرزوست

خدای زمان و زمین آرزوست

بر آشفت و گفت ای نه درخورد ما

[...]

وجودی در همه اعیان، عیان است

ولی از دیدهٔ مردم نهان است

به هر آیینه حسنی نو نماید

ز هر برجی به شکل نو برآید

حقیقت در دو عالم جز یکی نیست

[...]

دو در دارد این باغِ آراسته

در و بند ازین هر دو برخاسته

درآ از در باغ و بنگر تمام

ز دیگر در باغ بیرون خرام

اگر زیرکی با گلی خو مگیر

[...]

اگر محول حال جهانیان نه قضاست

چرا مجاری احوال بر خلافِ رضاست

بلی قضاست به هر نیک و بد عنان کش خلق

بدان دلیل که تدبیرهای جمله خطاست

هزار نقش برآرد زمانه و نبود

[...]

بکوش تا به سلامت به مأمنی برسی

که راه، سخت مخوف است و منزلت بس دور

ترا مسافت دور و دراز در پیش است

ز آستان عدم تا به پیشگاه نشور

تو درمیان گروهی غریب مهمانی

[...]

ای تو ظاهر به کسوت اطوار

وی تو پنهان ز رؤیت ابصار

ای وجود تو اولین جنبش

ای ظهور تو آخرین اطوار

ای دو قطب جلال را محور

[...]

آسمان چون آس و قطبش جان کامل آمده

قطب عالم جان پاک صاحب دل آمده

صاحب دل کیست آن کزحضرت حق سوی ما

از خودی بی خود شده منزل به منزل آمده

اَوّلا بگذشته از ناسوت سجینی مقام

[...]

ای دل چنان که بی خبران چند در هوس

ای جان طفیل بی هنران چند در هوا

کامل ز گاه ناموری کی کشیده دست

عاقل به راه بی خبری کی نهاده پا

عفریت دهر کش نبود شغل، جز ستم

[...]