شکر گفتارِ این شیرین فسانه

بدین آهنگ بسرود این ترانه

که رایی بود اندر کشور هند

به زیر خاتمش بنگاله تا سند

به شهر اود نامش راجه جسرَت

[...]

غریوان بر ارابه خر به پیکار

روان شد همچو توپ صاعقه بار

نمایان از ارابه بیرق او

چه بیرق، بادبان زورق ا و

دو خر با لشکر از حد عدد بیش

[...]

چو باز آمد به خود لختی شبانگاه

فکنده چشم پر خون بر رخ ماه

مشابه دید روی دلستان را

صنم پنداشت ماه آسمان را

ز بس کز جام شوقش دل شد از دست

[...]

چو در رک مونک کوه آن کوه تمکین

علم بر زد چو سیاح جهان بین

فراشی دی د اندر دامن کوه

کزان گشتی فراموش از دل اندوه

غم و اندیشه ننگ آن زمین بود

[...]

چو رام از تیر جادو گشت مجروح

به خاک افتاد همچون جسم بی روح

سپاه از بیم گشته دل به دو نیم

که جان بر تن نخستین داد تقدیم

به بالینش ستاده شاه میمون

[...]

چو شد نومید رام از وصلِ جانان

فُتاد از پای، همچون جسمِ بی‌جان

به کین برخاست دیگر بار از جای

که بردارد به پای خاک از پای

به غیرت، کارفرما گشت کین را

[...]