تو نوری در تمام آفرینش

بتو بینا حقیقت عین بینش

ثنائی گو بر ارباب بینش

سزای صدر وبدر آفرینش

ز عکس ذات او دان آفرینش

حقیقت اوست نور عین بینش

توئی یکتا میان آفرینش

توئی مر جمله را چون چشم بینش

توئی مقصود ما در آفرینش

چه می‌خواهی بخواه ای عین بینش

ثنائی نیست با ارباب بینش

سزای صدر و بدر آفرینش

شهی می‌دید طوطی هم‌نشینش

قفس کرده ز سختی آهنین‌ش

سپهر دانش و خورشید بینش

بزیر سایهٔ او آفرینش

امام مطلق ارباب بینش

بدانش آفتاب آفرینش

شبی بودآسمانی چون زمینش

شده روز قیامت همنشینش

کنون چون دوست میداری چنینش

بکوشم تا برارم از زمینش

نوشته نام قیصر بر نگینش

نهاد آنجا بحرمت بر زمینش

زبان بگشاد کای بینای بینش

سر مویی ز فیضت آفرینش

وسیلت جست از ارباب بینش

سخن گفت از نهاد آفرینش

مهی و خوشه بسته عنبرینش

چو مشک تازه پنجه خوشه‌چینش

دو یارش از نبرد و زور و کینش

عجب ماندند و کردند آفرینش

ز بس چستی شاخ دل گزینش

ندیدی آسمان روی زمینش

الا ای روشنایی بخش بینش

تویی گنج طلسم آفرینش

الا ال عندلیب شاخ بینش

وشاق گلستان آفرینش

بخوابانید گل بر تخت زرّینش

نشد یک دمزدن فارغ ز بالینش