پس بگفت آن شیخ بامیر این سخن

هست درکارت ثوابی جهد کن

هست دریائی پر از خون موج زن

سالکان بسیار در وی همچو من

گر گناهی باشدت آید ز من

وامکن از گردن ایشان رسن

غیر از این هر دین که داری محو کن

تا بیابی مغز عرفان زین سخن

گر شوی ذوالنون مصری پرمحن

بایزیدی گر شوی بسطام فنّ

من بدیدم دید او در خویشتن

ز آن بنالم همچو بلبل در چمن

تحفه‌ای دارم که داده بی سخن

پیشتر از آفرینش پیرمن

این تحف را حق فرستاده بمن

ز آنکه می‌بینم درو سرّ لدن

دیگر از افراط خوردن ترک کن

با خلایق نیز کم باید سخن

ز آن زمان تا این زمان سال کهن

چل هزاری سال رفت از این سخن

کبر را از سر برون کن همچو من

هم درین دنیا مگیر آخر وطن

رو تو راه مصطفا رو همچو من

تا که صافی گرددت هم جان و تن

بعد ازینها بایدت بیرون شدن

از میان خلق دنیا همچو من

یا علی زین خلق یارانت چو من

پیش تو ماندند آخر هفده تن

پس سخاوت گشت حق آن حسن

پس ولایت از حسین آمد علن

گفت شاه اولیا بشنو ز من

جمله یک نورند اندر یک بدن

چون شنید از شه اباذر این سخن

رفت سوی آنچنان داش کهن

این سه معنی را بگویم با تو من

چون تو هستی در معانی گام زن

پیش شه چون آمدند آن هر دو تن

نعره‌ای کردند هر سو مرد و زن

تا بگوید روح انسانی سخن

وین معانی را ببین و گوش کن