ای عقل گرفته از رخت فال

بر زلف تو وقف جان ابدال

از زلف تو حل نمی‌توان کرد

یک شکل ز صد هزار اشکال

شرح سر زلف تو دهم من

[...]

ماییم که نیست غیر ما، اینْت کمال!

مشغول جمال خویشتن، اینْت جمال!

میپنداری ما به تو اندر نگریم

خود کی بینیم غیر خود، اینْت محال!

بگذر ز حس و خیال،‌ای طالب حال

تا هر دو جهان جلال بینی و جمال

زیرا که تو هرچه در جهان میبینی

جز وجه بقا همه سرابست و خیال

مائیم و میی و مطربی مشکین خال

بی هجر میسَّر شده ایام وصال

با سیمبری نشسته در باد شمال

زین آب حرام خون خود کرده حلال

کرده چاهی خشک را در خشک سال

قطرهٔ آب دهانش پر زلال

تا دم آخر که بر می‌گشت حال

شوق کرد از حضرت عزت سؤال

در شدن گفته ارحنا یا بلال

تا برون آیم ازین ضیق خیال

خورد بر یک جایگه روزی بلال

بر تن باریک صد چوب و دوال

قسم خلقان زان کمال و زان جمال

هست اگر بر هم نهی مشت خیال

گل اگر چه هست بس صاحب جمال

حسن او در هفته‌ای گیرد زوال

کرد از دیوانه‌ای مردی سؤال

کاین دو عالم چیست با چندین خیال

گفت فرزندش کزو کردم سؤال

کز چه اینجا آمدی بر گوی حال

جملهٔ مرغان چو بشنیدند حال

سر به سر کردند از هدهد سؤال

چون کسی را نیست چشم آن جمال

وز جمالش هست صبر لامحال

پادشاهی بود بس صاحب جمال

در جهان حسن بی‌مثل و مثال

ور کسی اندیشه کردی زان وصال

عقل و جان برباد دادی زان محال

پادشاه تست بر قصر جلال

قصر روشن ز آفتاب آن جمال

گر ترا سیمرغ بنماید جمال

سایه را سیمرغ بینی بی‌خیال

شیخ بود او در حرم پنجاه سال

با مرید چارصد صاحب کمال

بر سپهر حسن در برج جمال

آفتابی بود اما بی‌زوال