توئی خوان سپنج و غافل از خود

بمانده گاه در نیکی و گه بد

خدا را باز دید و ذات او شد

که این معنی یقین ذات او بُد

حقیقت هر که اینجا یافت در خود

برش یکسان نماید نیک یا بد

کنون صبری کن ای دل چون محمد(ص)

که تا منصور گردی و مؤیّد

یقین را بیگمان بشناس در خود

حقیقت در یکی بین نیک یا بد

علی دانست دیگر از محمد(ص)

حقیقت نیز منصور و مؤیّد

اناالحق میزند گر گشته بیخود

ز من فارغ شده در نیک و در بد

شریعت ره سپردستی ز احمد

که تا گشتی تو منصور و مؤیّد

ز احمد واصلم در شرع احمد

دم او میزنم در نیک و در بد

زهی عطّار در سرّ محمد(ص)

شد از جان تو منصور و مؤیّد

چو داری با خود اینجا سرّ احمد

مبین جز او که چیزی نیست از بد

محمد باز بینند جمله در خود

شوند فارغ یقین از نیک وز بد

دهد مر جان عشق آنجا که خواهد

که آخر گنج ذات خود نماید

نداند داد منکر داد از خود

نماید مر ترا افعال خود بد

بمعنی راز خود را جز که با خود

از آنی فارغ از دیدار هر بَد

بجز نیکی نخواهد برد با خود

که مر پنهان نماند نیک و هم بد

گهی واصل گهی او را تو در خود

گهی یکسان شده هم نیک هم بد

نبوّت را از آن بنمود احمد

که تا پیدا کند مر نیک از بد

در آن جوهر حقیقت دید احمد

از آن منصور شد کلّی مؤیّد

وصال اینجاست در شرع محمد(ص)

حقیقت نیک مردی باش نی بد