منت منصورم ای جان جهانم

که اسرار توهم بر تو بخوانم

چه باشد جان بگو تا باز دانم

که از دل خوار و سرگردان چوجانم

سؤال قطره بود از راز جانم

بگو تا کل شود عین روانم

ز وصف ذات خود هم خویش دانم

حقیقت نکتهٔ با تو بخوانم

چو من خورشید جمله عاشقانم

گهی پیداست جان گاهی نهانم

منست او و منم ای شیخ جانم

در او گم گشت جان او شد جهانم

چو این پرده حقیقت بردرانم

بدانی این زمان از بی نشانم

تو اکنون قطره شو در دید جانم

که من در ظاهر و باطن عیانم

هر آنکس را که خواهم من برانم

هر آنکس را که میخواهم بخوانم

خداوندی مرا زیبد که دانم

تمامت در یقین راز نهانم

درین معنی گه گفتی از عیانم

یکی بوده است اینجا جمله دانم

خدایم من که در کون و مکانم

بدان شیخا که برتر ز آسمانم

خدای برّ و بحر جمله گانم

محیط جملهٔ کون و مکانم

وصال مصطفی بخشید جانم

کنون بنمود کل عین عیانم

نمیخواهم من این دست و زبانم

کزین دست و زبان عین جهانم

سرافراز است ودارد همچون جانم

همی داند یقین راز نهانم

ز قرآنم بگوی و جان ستانم

توباقی مان که من باقی نمانم

من این دانم بسی و می ندانم

ولیکن درس در پیش تو خوانم

چه میدانم که چیزی می ندانم

صفاتی چند اینجا آگاه خوانم

ز شیخی جانم آمد بر زبانم

بطاقت آمد از این کار جانم