اندر آمد آن زمان وقت نماز

پیر و اصحابش شدند اندر نیاز

بعد از آن آن پیر گفت ای پاکباز

چه سبب نگذاردی این جا نماز

گفت لقمان چون صباح آید فراز

با تو بگذارم در این موضع نماز

رفت لقمان بعد از آن اندر نماز

گفت تکبیر و نشست آن شاهباز

گر نبودی عاشقی او مجاز

بعد من بودی بر آن آیین و ساز

دید گل در گلستان سرفراز

خوش نشسته از سر تمکین و ناز

چون شنید این نکته‌ها بر گفت باز

نزد گل آمد به هنگام نیاز

کرد یک یک آن حکایتهای راز

از برای خاطر آن دل نواز

کرد آغاز آن سخن را کارساز

آن سخن‌هائی که گفته بد براز

آن یکی بر تخت با صد عز و ناز

و آن دگر کرده دهان از فاقه باز

شد یکی زان پنج در پیری نیاز

پس غریبی وانگهی رنج دراز

تا زبانت باشد ای خواجه دراز

دست کوته دار و هر جانب متاز

تا توانی کار ابله را مساز

کار فرمایش ولی کمتر نواز

در ره فسق و هوا مرکب متاز

خویشتن را سخرهٔ شیطان مساز

موج میزد در دلش دریای راز

بود او سر حقیقت بی مجاز

من رانی ذات خود را دیده باز

هم ز خود گفته ز خود بشنیده راز

در میان آن فنا صد گونه راز

گفته با او سرّها هر گونه باز

تو چه دانی تا کجایی مانده باز

سالها گردیده در شیب و فراز

تا تویی از صورت خود در نیاز

هم تویی صورت‌گر و هم پرده‌باز

سالها گردیدهام شیب و فراز

تا قبولم در میان عزّ و ناز