دردا که دلم بوی دوایی نشنود

در وادی عشق مرحبایی نشنود

وز قافلهای که اندرین بادیه رفت

عمری تک زد بانگ درایی نشنود

گردل گویم به منتهایی نرسید

پوسید به درد و در دوایی نرسید

ور جان گویم که دو جهانش قدمی است

بس دور برفت و هیچ جایی نرسید

هر چیز تو را همی جمالی دگر است

در هر ورقِ حُسن تو حالی دگر است

هرناقص را از تو کمالی دگر است

مر عاشق را از تو وصالی دگر است

این بادیهٔ تو را سری پیدا نه

پختن طمعِ وصل تو جز سودا نه

جان عاشقِ تو، ولیک جان اینجا نه

تو در دلِ ما ولیک دل با ما نه

عشق تو که ذرّه ذرّه تابنده بدوست

هر حکم که او کرد، چو او کرد نکوست

چون دانستم که مغزِ جانی ای دوست

از شادی این مغز نگنجم در پوست

دردا که دلم سایهٔ اقبال ندید

در حلق به جز حلقهٔ اشکال ندید

خاک دو جهان برُفت و صد باره ببیخت

جز باد هوا بر سر غربال ندید

جانم چو ز کنهِ کار آگاه نبود

نومید ز خود گاه بُد و گاه نبود

هر روز هزار پرده از هم بدرید

وز پردهٔ عجز برترش راه نبود

تا خرقهٔ سروری ز سر بفکندیم

خود را ز نظر چو خاک در بفکندیم

هر چند زلاف،‌تیغ بر میغ زدیم

امروز ز عجز خود، سپر بفکندیم

چون دیده سپید شد نظر چند کنیم

چون راه سیه گشت سفر چند کنیم

زانجا که نشان نیست نشان چند دهیم

وان را که خبر نیست خبر چند کنیم

عمری به هوس نخل معانی بستم

گفتم که مگر ز هر حسابی رستم

اکنون لوحی که لوح محفوظم بود

از اشک بشستم و قلم بشکستم

عمری بدویدم از سر بیخبری

گفتم که مگر به عقل گشتم هنری

تا آخر کار در پس پردهٔ عجز

چون پیرزنان نشستهام زارگری

گر من فلکم به مرتبت ور ملخم

در حضرت آفتاب حق کم ز یخم

صدبار و هزار بار معلومم شد

کز هیچ حساب نیستم چند چخم

از حادثهٔ آب و گلم هیچ آمد

وز واقعهٔ جان و دلم هیچ آمد

حاصل به هزار حیله کردم همه چیز

تا زان همه چیز حاصلم هیچ‌ آمد

آن دل که سراسیمهٔ عالم بودی

یک ذرّه ندید از همه عالم سودی

هر سودایی که بود بسیار بپخت

حاصل نامد زان همه سودا دودی

گر قصد فلک کنم به پیشان نرسم

ور عزم زمین کنم به پایان نرسم

دانم که پس و پیش ز هم مسدود است

گر جان بدهم به گردِ جانان نرسم

در حیرت و سودا چه توانم کردن

با این همه غوغا چه توانم کردن

چون جمله بسوختند و کس هیچ نکرد

من سوخته تنها چه توانم کردن

زین پیش دلم بستهٔ پندار آمد

پنداشت که فتوی دِه اسرار آمد

و امروز که دیدهای بدیدار آمد

کارم همه پشتِ دست و دیوار آمد

آن سالکِ گرمرو که نامش جان است

عمری تک زد که مقصدش میدان است

آواز آمد که راه بیپایان است

چندان که روی گام نخستین آن است

در آرزوی چشمهٔ حیوان مردم

وز استسقا درین بیابان مردم

چون دانستم که زندگی دردسرست

خود راکشتم به درد و حیران مردم

چندان که دل من به سفر بیش دَرَست

ره نیست، چو او به جوهر خویش دَرَست

بس وادی سخت و بس ره صعب که ما

کردیم ز پس هنوز و ره پیش دَرَست