پرتو روی تو را نیست جهان پرده دار

امتلأ الخافقین شارق ضوء النهار

ای من و بهتر ز من، بندهٔ فرمان تو

گر دل و گر دین بری، این لنا الاختیار؟

عالم اگر دشمن است چون تو پناهی چه غم؟

[...]

ای نور دیده را به غبار تو التجا

خاک درت به کعبهٔ دلها دهد صفا

چشم من است و دست تو یا معدن الکرم

دست من است و دامنت، ای مظهر السّخا

زین پیش اگر چه از مدد طالع بلند

[...]

حین طفت حول الحی اذ مررت بالجانی

رهزن دل و دین شد، چشم نامسلمانی

آفت مسلمانی، زلف دین براندازش

زیر هر شکنجش دل، دیر و پیر رهبانی

دیده ام به خونریزی، غمزه و نگاهش را

[...]

به خدایی که از اشارت کن

عالمی را نموده معماری

که مرا شعر و شاعری عار است

کاش بودم ازین هنر عاری

بارها خواستم کزین ذلّت

[...]

شنیدستم از راوی باستان

که سلطان عادل انوشیروان

گذر کرد روزی به دهقان پیر

که هر موی او بود چون جوی شیر

به صورت کمان بود آن خسته حال

[...]

هستی از غیب خویش و از اطلاق

نگذارد چو آفتاب اشراق

متزلزل شود به سوی بعید

یفعل اللّه ما یشا و یرید

متنزل شود علی الترتیب

[...]