جهانا می‌جهانی رخش کین تا کی در این بِیْدا

عجب بیدادها بینم در این بِیْدا ز تو پیدا

کنی تا کی به یک کاسه دهی تا کی به یک کیسه

عسل با زهر حنظل با طبرزد خار با خرما

خراشد صورت دل چند از دستت به هر محفل

[...]

در زمان دولت فرمانروای کشور جم

شه مظفر خسرو فرخنده ظل‌الله اعظم

جامع علم و عمل مجموعه توفیق و تقوی

حافظ دین حامی شرع رسول‌الله خاتم

آیت‌الله مقتدای خلق عبدالله که یزدان

[...]

آه که صد پاره جگر شد حسن

داد ز زن، داد ز بیداد زن

زهر معاویه کافر ز سر

کرد جهان را همه بیت‌الحزن

شیر خدا پادشه لوکشف

[...]

چون جناب قدوه الامجاد فخرالذاکرین

شد به باغ خلد نزد آل یاسین همنشین

کلک (صامت) بهر تاریخ وفات او نوشت

کرد حق یک سر به جنت جای زین‌العابدین

به گوش خلق ز بس شد ز باد غفلت پر

نهیب مرگ بود چون نوای زنگ شتر

چنان نجاست طول عمر سرایت کرد

که قلب شسته نگردد ز آب جاری و کر

هر آنچه آیت تنبیه حق کند ظاهر

[...]

سپهر بی‌وفا تا تیر عدوان در کمان دارد

تن آزادگان را جای پیکان در نشان دارد

ز بس با اهل فضل و مردم دانا بود دشمن

یکایک را به کف تیغ اجل اندر کمان دارد

به اهل بیت عصمت بس که میل دشمنی دارد

[...]

هر که قدم زد چو غلامحسین

در ره تحصیل مقام حسین

مست ز جان کرد گذر مردوار

از اثر نشئه جام حسین

رفت سوی کرببلا از وطن

[...]

داد کز بیداد کردون وز جفای آسمان

نیست یک دم خاطری آسوده از کید جهان

راحت دنیا غم است و عشرت او ماتم است

شادیش در پی عزا باشد بهارش را خزان

سال و مه دارد خیال کشتن خرد و بزرگ

[...]

فرداست که از رحمت حق عاصی رانده

خود را بطرب خانه فردوس رسانده

و آن کس که به شبها ز ریا نافله خوانده

بیچاره کلاهش به پس معرکه مانده

مرد گر در پیش زن ببرتبه شد عارش کم است

پیش پا افتد هر آن سنگی که مقدارش کمست

رفته رفته زن شود بر پشت آن شوهر سوار

ریش او را گیرد و گوید که سربارش کم است

شکر ز گفته (صامت) ز بس فراوان است

بهای شکر و بازار قند ارزان است

ولی هزار شکر جای نان نمی‌گیرد

هزار شعر و غزل پیش گرده حیران است

زانرو ببر هر که بخواهم بروم

آن هم به تو و لطف تو باشد محتاج

از اول صبح کون تا شام معاد

جز ختم رسل هادی کل فخر عباد

بهتر ز علی و یازده اولادش

بالله ندیده دهر و نه مادر زاد

اولاد علی که اصل ایمان شد‌‌ه‌اند

دردا که قنبل تیغ عدوان شده‌اند

مجموع چو آفتاب و ماه و انجم

در جمله آفاق پریشان شده‌اند

هر کس به علی روی تولی نکند

در ملکل جنان روز جزا جا نکند

بالله به جز علی و اولاد علی

دردی ز کسی کسی مداوا نکنید

قاسم ز عمو چو اذن میدان طلبید

گفتا به جواب وی شهنشاه شهید

تو در بدن عموی خود چون جانی

از جان به جهان کجا توان دست کشید

کس نیست که از زمانه خرسند شود

جز اینکه به دام غصه دربند شود

آدم که به غم دچار شد دانستم

میراث پدر نصیب فرزند شود

با سعی و عمل کس از اجل نگریزد

با جنگ و جدل کسی بوی نستیزه

هر روز به مردمان اجل کرده کمین

پیمانه هر که پر شود می‌ریزد

هر دل غم عشق را نگهدار بود

در بزم وفا محرم اسرار بود

منصور صفت هر که زبانش سست است

در مذهب ما سزای او دارا بود

تا میل دل از مهر جهان کم نشود

اسباب سعادتی فراهم نشود

او در پی ناکامی و ما طالب کام

سودای دو کج حساب با هم نشود