دانی چه گفته‌اند بنی عوف در عرب

نسل بریده به که موالید بی‌ادب

خیری که برآیدت به توفیق از دست

در حق کسی کن که درو خیری هست

گر سِفله به مال و جاه از آزاده به‌است،

سگ نیز به صید از آدمیزاده به‌است

کس نیست که مهر تو درو شاید بست

پس پیش تو ناچار کمر باید بست

دولت جاوید به طاعت درست

سود مسافر به بضاعت درست

گوینده را چه غم که نصیحت قبول نیست

گر نامه رد کنند گناه رسول نیست

رفتن چو ضرورت‌است و منزل به گذاشت،

من خود ننهم دلی که بر باید داشت

هر که گوید کلاغ چون باز است

نشنوندش که دیده‌ها باز است

گر راه نمایی، همه عالم راه‌است

ور دست نگیری، همه عالم چاه‌است

خواهی که به طبعت همه کس دارد دوست

با هر که در اوفتی چنان باش که اوست

اگر بَوّاب و سرهنگان هم از درگه برانندت،

از آن بهتر که در پهلوی مجهولی نشانندت!

این‌بار نه بانگ چنگ و نای و دهل‌است

کاین بار شکار شیر و جنگ مُغُل‌است!

از مایهٔ بیسود نیاساید مرد

مار از دم خویش چند بتواند خورد

گمان مبر که جهان اعتماد را شاید

که بی‌عدم نبود هر چه در وجود آید

بیچاره که در میان دریا افتاد

مسکین چه کند که دست و پایی نزند

توان نان خورد اگر دندان نباشد

مصیبت آن بود که نان نباشد

چه کندمالک مختار که فرمان ندهد

چه کند بنده که سر بر خط فرمان ننهد

وقتی دل دوستان به جنگ آزارند

چندانکه نه جای آشتی بگذارند

گفتم که برآید آبی از چاه امید

افسوس که دلو نیز در چاه افتاد

دروغی که حالی دلت خوش کند

به از راستی کت مشوش کند