دیدم مگسی نشسته بر پهلویِ شهر

گفتم : چه کسی که سخت شوخی و دلیر؟

گفت: این سره، خسروِ ددان را چه زیان

کز پهلویِ او گرسنهٔ گردد سیر ؟

در چشمِ توام سخن بنیرنگ بود

چون بادهن آیم، سخنم تنگ بود

وین هم زلطافتِ سخن باشد از آنک

در هرچ کنی آب، بدان رنگ بود

ای کرده یکی، هرچ دوئی با من تو

فرقی نگذاشتی ز خود تا من تو

این عشق مرا با تو چنان یکتا کرد

کاندر غلطم که تو منی یا من تو

بختش یارست، هرک با یار بساخت

بر دارد کام، هرک با کار بساخت

مه نور از آن گرفت کز شب نرمید

گل بوی بدان یافت که با خار بساخت