گر سینه بخست شاه سنجر ما را

کم نیست خمار عشق در سر ما را

گر دل‌ برُبود یار دلبر ما را

پیکان بَدَل دل است در بر ما را

بیقدرکند رخ تو لالستان را

تشویر دهد لب تو خوزستان را

ان‌کس که تورا قبلهٔ ترکستان دید

از بهر تو کرد قبله‌ ترکستان را

ای تاخته از جهان جهانبانان را

برهم زده ملک و خانهٔ خانان را

ای وارث نامدار سلطانان را

فخرست به تو جمله مسلمانان را

شاها ادبی کن فلک بد خو را

گر چشم رسانید رخ نیکو را

گرگوی خطا کرد به چوگانش زن

ور اسب خطا کرد به‌ من بخش او را

شاها همه تدبیر صواب است تو را

وز بخت به فرخی جواب است تو را

آتش تیغی و نفع آب است تورا

از خاکی و نور آفتاب است تورا

جاوید شها عز و شرف باد تو را

تیغ و قلم و جام به‌ کف باد تو را

از تاجوران هزار صف باد تو را

صد شاه خلیفهٔ خَلَف باد تو را

مهرست ظفر نگین فرمان تو را

صید است بهشت دام احسان تو را

خاک است ستاره صحن میدان تو را

گوی است زمانه خَمٌ جوگان تورا

خورشید چو بیند ای ملک رای تورا

وین فر و جمال عالم ارای تورا

جوینده شود بزمگه و جای تو را

تا سجده برد خاک‌کف پای تورا

خورشید فلک سجده برد رأی تو را

ور سجده برد روی دلارای تورا

من خود چه‌ کسم که جان کنم جای تو را

جان در تن من خاک سزد پای تو را

ای شاه چو بیند آسمان رای تو را

وین طبع لطیف رامش افزای تو را

احسنت زند طلعت زیبای تو را

خواهد که شود خاک‌ کف پای تو را

بر خلق توراست پادشاهی ملکا

وز ماه توراست تا به ماهی ملکا

دور فلک و حکم الهی ملکا

آن باد و چنان بادکه خواهی ملکا

در زلف تو آویخته دلبندی ها

پیش خردت خیره خردمندی ها

در دل دارم که بندگیهات کنم

تا خود چه کنی تو از خداوندی ها

ای جام تو آب و آتش ناب شراب

ای خون عدو ز آتش شمشیر تو آب

گه آتش را کنی تو از آب نقاب

گه بفروزی ز روی آب آتش ناب

یازنده‌تر از روزشماری ای شب

تاریک‌تر از زلف نگاری ای شب

از روز همی یاد نداری ای شب

گویی که سپیده‌دم نداری ای شب

تا شاه نشاط دجله کردست امشب

اندر دل بندگان فزودست طرب

دریاست شه پاکدل پاک نسب

دریا به ‌میان دجله در هست عجب

کوه از صف ترکان ملک ‌گردد پست

ز ایشان به هنر یکی و از خصمان شصت

در مجلس و میدان شه حورپرست

دارند نهاده جام و جان برکفِ دست

ای شاه زمین بر آسمان داری تخت

سست است عدو تا تو کمان داری سخت

حمله سبک آری وگران داری لخت

پیری تو به تدبیر و جوان داری بخت

ای داده به تو خدای جاه پدرت

خرم به تو میران و سپاه پدرت

گر بی‌پدرت بماند گاه پدرت

اندی که تویی به جایگاه پدرت

بر خاک سر کوی تو ای عشق پرست

تنها نه منم فتاده شوریده و مست

چون من به سر کوی تو صد عاشق هست

از پای بیفتاده و جان بر کف دست

تا شاه گشاده دست بر تخت نشست

دست همه بیدادگران سخت ببست

دستور به دستوری شاه اندر دست

از پای فتاده را همی گیرد دست