خزان آمد بهاران شد به یغما

گلم پژمرد، سرو افتاد از پا

تو دیدی ظهر کاسد گشته بازار

درآ فایز، دکان عصرانه بگشا

مکحل نرگسان منما نگارا

زآب آتش مزن بر جان ما را

جدا بودن ز تو نز بیوفائیست

چه سازد فایز از حکم قضا را؟

ز هر دلبر مجو رسم وفا را

ز هر آهو مجو مشک ختا را

زفایز جو وفا کز بعد مردن

دمد از تربتش مهر گیا را

به یکسو جمع کرده زلف چون شب

برون آورده مه از برج عقرب

به عارض یار فایز خوش فکنده

لف و نشرمشوش با مرتب

سحردانی نسیمش از چه خوشبوست؟

زشبنم ریزه های آن گل روست

خروش بلبلان فایز به گلشن

همه از شوق گلبرگ رخ اوست

مرا گه غم دهد، گه غمگسار است

گهی نامهربان، گه دوستدارست

دل فایز برد گه، گه دهد باز

مثال الفت موج و کنار است

مسلسل زلف عنبر فامش اینست

برای صید دلها دامش اینست

عتاب آلوده رخ بی پرده فایز

علامتهای قتل عامش اینست

دوچشمش گفت: «کابرو فتنه جویست

حقیقت کج نشین و راست گویست.»

دو مژگان گفت:«با فایز حذر کن

که خنجر دست ترک تندخویست»

سحر شور عنا دل بر چمنهاست

ز شبنم زلف سنبل در شکنهاست

دل فایز همه ذوق لب یار

چو دیوانه ز خود با خود سخنهاست

شدم پیر و کمان قد و عصا دست

دلم از شوق مهرویان نشد پست

دل فایز چو باز پر شکسته

هنوز اندر خیالش صیدها هست

دو خیل فتنه از زیر سر تست

جهانی پایمال لشکر تست

نه فایز، عالم از این چشم و ابرو

قتیل تیر و تیغ خنجر تست

مبر ای دل به زلف یار انگشت

بدین گیسو منه زینهار انگشت

بیندیش ای دل فایز، حذر کن

منه اندر دهان مار انگشت

سحر بلبل به گل این داستان داشت

شکایتها ز جور باغبان داشت

...

گهی ناله، گهی آه و فغان داشت

مه حوری و شم قدسی جمالست

رخش خورشید، ابرویش هلالست

لب و دندان و چشم یار فایز

پری آیین، ملک سیما همالست

کشم تا چند جانا انتظارت؟

نشینم تا به کی در رهگذارت؟

وطن سازد سر راه تو فایز

که تاگیرم دوباره در کنارت

بتا مرغی چو من بی بال و پرنیست

دریغا همچو من خونین جگر نیست

فتاده فایز اندر دام صیاد

رهایی یافتن بهرم دگرنیست

رخ و چشم و لب و قد رسایت

مرا انداخت در دام بلایت

اگر زین ورطه فایز در برد جان

کنم جان و دل و تن را فدایت

زهندوستان سپه افواج افواج

همه اقلیم دلها کرده تاراج

دل فایز فدای چین زلفش

زهندوستان به ماچین می برد باج

سحر شور نگارم در سر افتاد

دلم در فکر زلف دلبر افتاد

دل فایز به عزم دستبردی

که از زلفش زند در لشکر افتاد

زمن اوقاوت برنایی مپرسید

حدیث جور تنهایی مپرسید

جفای بیوفایان کشت فایز

وفا از یار هر جایی مپرسید