چندان ناز است ز عشق تو در سر من

تا در غلطم که عاشقی تو بر من‌

یا خیمه زند وصال تو بر در من

یا در سر کار تو شود این سر من‌

در کوی تو گر کشته شوم باکی نیست

کو دامن عشقی که برو چاکی نیست؟

یک عاشق آزاده نه بینی بجهان

کز باد بلا بر سر او خاکی نیست

ای ماه برآمدی و تابان گشتی

گرد فلک خویش خرامان گشتی!

چون دانستی برابر جان گشتی

ناگاه فرو شدی و پنهان گشتی!

دل کیست که گوهری فشاند بی‌تو

یا تن که بود که ملک راند بی‌تو

و اللَّه که خرد راه نداند بی‌تو

جان زهره ندارد که بماند بی‌تو

گفتم چو دلم با تو قرین خواهد بود

مستوجب شکر و آفرین خواهد بود

باللّه که گمان نبردم ای جان و جهان

که امید مرا فذلک این خواهد بود

ای شاخ امید وصل عاشق ببرآ

ای ماه زبرج بیوفایی بدرآ

ای صبح وصال دوست یک روز برآ

ای تیره شب فراق یک ره بسرآ

ای دوست بجملگی ترا گشتم من

حقا که درین سخن نه زرق است و نه فن‌

گر تو زخودی خود برون جستی پاک

شاید صنما بجای تو هستم من‌