چو من گنجی که مهرم خاک نشکست

به سردستی نیایم بر سر دست

سخن تا چند گویی از سر‌ِ دست‌؟

همانا هم تو مستی هم سخن مست

مفرح هم تو دانی کرد بر دست

که هم یاقوت و هم عنبر تو را هست

به نیروی تو بر بدخواه پیوست

علَم را پای باد و تیغ را دست

به بالای تو دولت را قبا چست؟

به بازوی تو گردون را کمان سست؟

چو مستی دارم و دیوانگی هست

حریفی ناید از دیوانهٔ مست

مرا شیرین بدان خوانند پیوست

که بازی‌های شیرین آرم از دست

نَبیذی قاتلم، بگذارم از دست

که از بویم بمانی سال‌ها مست

گهی می‌زد ز تندی دست بر دست

گهی دستارچه بر دیده می‌بست

شهنشه نوبتی بر چرخ پیوست

کنار نوبتی را شقه بر بست

به زیر پای پیلان در شدن پست

به از پیش خسیسان داشتن دست

گرفتش دست و بنشاندش بر آن دست

برون آمد در خرگه فرو بست

برآمد دزدی از مشرق سبک‌دست

عروس صبح را زیور به هم بست

از این سو باربد چون بلبل مست

ز دیگر سو نکیسا چنگ در دست

مگر باز سپید آمد فرا دست

که گلزار شب از زاغ سیه رست

نبرد دزد هندو را کسی دست

که با دزدی جوانمردیش هم هست

شبی کز لعل می‌گونت شوم مست

بخسبم تا قیامت بر یکی دست

خم ابروم اگر زه بر کمان بست

بزن تیرش ترا نیز آن کمان هست

و گر گیرد وصالت کار من سست

به آب دیده گیرم دامنش چست

کسی گر جز تو بر نارم کشد دست

به عشوه ز‌آب انگورش کنم مست