یکی را زان بتان بنشاند در راه

که «هر کس را که بینی بر گذرگاه

سخن‌گویان سخن‌گویان همه راه

به سر بردند ره را تا وطن گاه

مهین‌بانو جوابش داد کای ماه

به جای مرکبی صد ملک در خواه

به درگاه مهین‌بانو شبانگاه

شدند آن اختران بی‌طلعت ماه

به آب چشم گفت ای نازنین ماه

ز من چشم بدت بربود ناگاه

نبود ایمن ز دشمن گاه و بی‌گاه

به کوه و دشت می‌شد راه و بی‌راه

حصارش نیل شد یعنی شبانگاه

ز چرخ نیلگون سر بر زد آن ماه

به شام و صبح اندر خدمت شاه

کمر می‌بست چون خورشید و چون ماه

چنان پنداشت آن منصوبه را شاه

که خسرو باخت آن شطرنج ناگاه

نبود آگه که آن شب‌رنگ و آن ماه

به برج او فرود آیند ناگاه

بسا دولت که آید بر گذرگاه

چو مرد آگه نباشد، گم کند راه

سمن‌بر غافل از نظارهٔ شاه

که سنبل بسته بد بر نرگسش راه

همان را روز اول چشمه زد راه

همین از چشمه‌ای افتاد در چاه

نبود آگه که شاهان جامهٔ راه

دگرگونه کنند از بیم بدخواه

و گر هست این جوان آن نازنین‌شاه

نه جای پرسش است او را در این راه

چو خسرو در شبستان آید از راه

شما را خود کند زین قصه آگاه

فشاندند آب گُل بر چهره ماه

ببستند اسب را بر آخور شاه

جهان آرای خسرو بود کز راه

نظر می‌کرد چون خورشید در ماه

نفس بگشاد چون باد سحرگاه

فرو خواند آفرین‌ها در خور شاه

سماع خرگهی در خرگه شاه

ندیمی چند موزون‌طبع و دل‌خواه