گر از من می‌بری چون مهره از مار

من از گل باز می‌مانم تو از خار

چو باشد گفت‌گوی خواجه بسیار

به گستاخی پدید آید پرستار

تو مُلک پادشاهی را به‌دست آر

که من باشم اگر دولت بود یار

تنوری سخت گرم است این علف‌خوار

تو خواهی پُر گلش کن خواه پُر خار

شبی در باغ بودم خفته با یار

به بالین بر نشسته بخت بیدار

کجا آن تازه گل‌برگ شکربار‌؟

شکر چیدن ز گل‌برگش به خروار

ز خر برگیرم و بر خود نهم بار

خران را خنده می‌آید بدین کار

سیاهک بود زنگی خود به دیدار

به سرخی می‌زند چون گشت بیمار

دل بانو موافق شد درین کار

نصیحت کرد و پندش داد بسیار

چو گوی افتادن و خیزان به بود کار

که هر کس که اوفتد خیزد دگر بار

چو باشد خوردن نان گل‌شکروار

نباشد طبع را با گل‌شکر کار

چنین گفتند دانایان هشیار

که نیک و بد به مرگ آید پدیدار

بسی برداشت از دیبا و دینار

ز جنس چارپایان نیز بسیار

نبودی یک زمان بی‌یاد دل‌دار

وز آن اندیشه می‌پیچید چون مار

ز خاموشی در آن زرینه‌پرگار

شده نقش غلامان نقش دیوار

نگه دار اندرین آشفته بازار

کدین گازُر از نارنج عطار

بپرسیدند کز طفلان خوری خار

ز پیران کین کشی‌؟ چون باشد این کار‌؟

همان به‌تر که با آن ماه دل‌دار

نهفته دوستی ورزم پری‌وار

هزاران پرده بستم راست در کار

هنوزم پردهٔ کژ می‌دهد یار

زمینم من به قدر او آسمان‌وار

زمین را کی بود با آسمان کار