ندارند جز خواب و جز خورد کار

نمیرد یکی تا نزاید هزار

نکوشیم با کردهٔ کردگار

پرستنده را با خصومت چه‌کار‌

فریب زر و سیم را در شمار

نیاریم و ناید کسی را به کار

کسی گیرد از خلق با ما قرار

که باشد چو ما پاک و پرهیزگار

به دزدی هم از شاخ انجیردار

در آویخته مرغ انجیر‌خوار

شدم بر سر تخت جمشید وار

ز گنج فریدون گشادم حصار

کجا شد فلاطون پرهیزگار

مگر نکته‌ای با من آرد به کار

چنان بر من آشفته شد روزگار

که ره ناورم سوی سامان کار

نه این سی و شش گر بود سی هزار

همین نکته گویم سرانجام کار

چو پروردگان را نظر شد ز کار

نظر دار بر فیض پروردگار

دعا را به آمرزش آور به کار

مگر رحمتی بخشد آمرزگار

چنین بسته بود آن فروزان نگار

از آن پرورش‌ها که آید به کار

ز پروردگی‌های پروردگار

به آنجا رسیدم سرانجام کار

رهانید ما را فلک زین حصار

که بادا همه کس چو ما رستگار

از آن پیش کانده خوری زینهار

برآرای مهمانی‌یی شاهوار

ز تابوت فرموده بد شهریار

که یک دست او را کنند آشکار

به پایان رساندند چندین هزار

نیامد به پایان هنوز این شمار

گلو درد آفاق را از غبار

لعابی زجاجی دهد روزگار

درین غار چون عنکبوتان غار

ز مور و مگس چند گیرم شکار‌؟

بر این سرسری پول ناپایدار

چگونه توان کرد پای استوار‌؟