سرانجام هم بخت شه بود چیر

درآمد سر بخت بدخواه زیر

ز پیل زیان آوریدند زیر

زمانی بماندند بر جای دیر

نباید بد ایمن به بخت ارچه چیر

که دولت نماندست یک جای دیر

به هر گوشه جزعین یکی آبگیر

گلاب آب و در سنگ و ریگش عبیر

فرستاد با نامه ای بر حریر

به گرشاسب گردنکش گردگیر

خروشید گفتا مرا خیره خیر

ز بیغاره دشمن کهن خواند و پیر

وز آن سو سپه با متوز دلیر

سخن راندند از سپهدار چیر

تن از باره یکسر فکندند زیر

به کین دست ایرانیان گشت چیر

درو شیری از سیم و تختی به زیر

بتی کرده از زر بر پشت شیر

زدش نیزه بر سینه گرد دلیر

ز صندوق با گرز کین جست زیر

که کردش بر آن زشت پتیاره چیر

که هم اژدها بود و هم پیل و شیر

ز چشمه همی زاید آن نفت زیر

وز او گیرد آتش همی کام شیر

چو آمد به تنگی سپهدار شیر

سبک سام گرد آمد از پیل زیر

چه بر اژدها و چه بر دیو و شیر

به مردی بدم گاه پیکار چیر

نتابد ز پیل و نترسد ز شیر

نه از کین شود مانده نز خورد سیر

به هر کار مر مهتران را دلیر

مکن کانگهی بر تو گردند چیر

نریمان همی گفت زار ای دلیر

کجات آن دل و زور و بازوی چیر

جهان از پس تو مماناد دیر

شدم سیر ازاو کز تو او گشت سیر