که بُد بر در دین یزدان کلید

جهان یکسر از بهر او شد پدید

ز دیو ایمنی وز فرشته نوید

ز دورخ گذار و به فردوس امید

بدان کز چه بُد کاین جهان آفرید

همان چون شب و روز کردش پدید

همان آب گویند کآید پدید

دَرِ توبه را گم بباشد کلید

خرد جانور به ز مردم ندید

که مردم تواند به یزدان رسید

مر این گنج را هرکه یابد کلید

درِ رازِ یزدانش آید پدید

و گرنه بدان سر نداند رسید

در این ژرف دریا شود ناپدید

اگر نامهٔ رفتنم را نوید

دهند این دو پیکِ سیاه و سپید

چنو دست زی تیغ و ترکش کشید

که یارد به نزدیک تیغش چخید

کنیزک شده شادمان زان نوید

همی بد نهان راز ، دل پرامید

چو جمشید در زابلستان رسید

به شهر اندرون روی رفتن ندید

پرستنده ای سوی در بنگرید

ز باغ اندرون چهرهٔ جم بدید

خرامید از آن سایهٔ سرو و بید

سوی باغ شد دل به بیم و امید

گهر چهره شد آینه شد نبید

که آید درو خوب و زشتی پدید

طپان ماده بفتاد و نر برپرید

بیامد همان جا که بد آرمید

به شادی و جام دمادم نبید

همی خورد تا خور به خاور رسید

وزانجا سوی مرز چین برکشید

شنیدست هرکس کزان پس چه دید

به سر بر درفشان درفشی سپید

پرندش همه پیکر ماه و شید

تو گویی که کوهیست از شنبلید

که باد وزانش از بر آتش دمید

ز شم زآن سپس اثرط آمد پدید

وزین هردو شاهی به اثرط رسید