زمینست چون مادر مهرجوی

همه رستنی ها چو پستان اوی

یکی زر بفتش دهد خسروی

یکی شارها بافدش هندوی

که گوید همی شاه فرهنگ جوی

به نام من این نامه را بازگوی

شبستان چو بستان ز دیدار اوی

ز زلفینش مشکوی مشکین به بوی

چنان بود پیمانش با ماهروی

که جفت آن گزیند که بپسندد اوی

جوانی همه پیکرش نیکوی

فروزان ازو فرّه خسروی

تو زین چار گوهر کدامی بگوی

دلم را رهِ شادمانی بجوی

پرستار صف زد دو صد ماهروی

طرازی بتانِ طرازیده موی

به زابل زبان گفت کای مهر جوی

چنین میهمان چون فتادت بگوی

کی نامور گفت کای ماهروی

نه مردم بود هرکه نندیشد اوی

به دارنده کاین آتش تیز پوی

دواند همی گرد این تیره گوی

نشستند با ناز دو مهر جوی

شب و روز روی آوریده به روی

تو رو زو ره پوزش من بجوی

که فردا من آیم به گه نزد اوی

چو بشنید زابل شه این گفتگوی

به جم گفت هان چارهٔ خویش جوی

کسی نیز بر اثرط کینه جوی

نیارست کاویدن از بیم اوی

شده هر دل از خرّمی نازجوی

لَبِ می کشان با قدح رازگوی

ز دنبال او دشت هرجای جوی

به هر جوی در رودی از زهر اوی

برانداخت چندانکه با زهره گوی

چنان شد که سیبی که گیری به بوی

گو پهلوان گفت چندین مگوی

من از بهر او آمدم جنگجوی

چنان شد میان هوا تیرپوی

که چوگان بُدَش دست و خورشید گوی