ز یزدان و از ما هزاران درود

مر او را و یارانش را برفزود

ستاننده چابک رباییست زود

که نتوان ستد باز هرچ او ربود

ز رستم سخن چند خواهی شنود

گمانی که چون او به مردی نبود

که بازاریان مایه دانند و سود

کدیور بود مرد کشت و درود

بدان تا هر آنجا که پیکرش بود

گر آید بدانند و گیرند زود

شدش خستو آن ماه و خواهش نمود

نهادش کمان پیش و پوزش فزود

بدین در مراد جم آن ماه بود

همان ماه معنیش دریافت زود

دو چشم ترا دیدنم سرمه بود

کنون از چه گشتست آن سرمه دود

همه کار جم یاد کرد آنچه بود

چو بشنید ازو شاه شادی نمود

نگفت ایچ کس را وزان بوم زود

به هندوستان رفت و یک چند بود

به روز نخستین چو یک ماهه بود

به یک مه چو یک ساله بالا فزود

پراکنده گشتند هر کس که بود

سپهبد شد و ساز ره کرد زود

که تا هر که بیند گریزند زود

نشانست شب آتش و روز دود

نبینی ز زهرش جهان گشته رود

همه شخ سیاه و همه کُه کبود

از آن کاژدها کشت و شیری نمود

درفش چنان ساخت کز هردو بود

سپهبد چو پندش سراسر شنود

پذیرفت و ره را پسیچید زود

سر هفته گفتا سوی هند زود

به یاری مهراج برکش چو دود

ز مغز ددان چون برآورد دود

پیاده سوی بیشه بشتافت زود

سپهبد بزد خیمه آمد فرود

ز هر سو طلایه برافکند زود

ازو آن سزید از تو این بد که بود

که از مشک بوی آید از کاه دود