بر اسپ گمان از ره بیش و کم

مشو کت به دوزخ برد با فدم

نه هرگز خورشهاش بّرد ز هم

نه مهمانش را گردد انبوه کم

درین موجها گوهر و جود نم

در آن ماه تیغ و ستاره درم

ز بدخواه ایمن شود وز ستم

چو از چنگ یوز آهو اندر حرم

ز فرهنگ و نیرنگ و داد و ستم

ز خوبّی و زشتیّ و شادّی و غم

ببستی ز دو اژدها را به دَم

از آب آتش آوردی ، از خاره نم

بیامد به در با کنیزک به هم

بدید از در باغ دیدار جم

پریرخ به شرم آمد از روی جم

ز بس ناز آن دو کبوتر به هم

ازین پرنیان زان دلم شد دژم

که دیدم بر او چهرهٔ شاه جم

کسی کش نه ترس از نکوهش نه غم

کند هر چه رای آیدش بیش و کم

سمنبر به سرو اندر آورد خم

سوی کاخ شد شاد نزدیک جم

همی بود با دلبر و جام جم

که روزی نگشت از دلش کام کم

چنان تاخت تند ارغُن سنگ سم

که در گنبد از گرد شد ماه گم

طورگ و دلیران زابل بدٌم

برفتند چندان که سود اسپ سم

یکی پورش آمد به خوبی چو جم

نهاد آن دلارام را نام شم

زبان و نفس دود و آتش به هم

دهان کوره آتش و سینه دم

به سینه بدرید هامون ز هم

سپر درربود از دلاور به دم

سیه چشم و گیسوفش و مشک دُم

پری پوی و آهو تک و گور سم

بجستی به یک جستن از روی زم

بگشتی به ناورد بر یک درم

به هر ساعتی کز شب و روز کم

ببودی شدی تخت جنبان ز هم