چراغی‌ست در پیش چشم خرد

که دل ره به نورش به یزدان برد

دو پرده بر این گنبد لاجورد

ببندد همی گه سیه گاه زرد

به هر یک درون از هنر دستبرد

پدیدست چندانکه نتوان شمرد

به هند و به روم و به چین از نبرد

بکرد آنچه دستان و رستم نکرد

پر از چیز و انبوه و مردان مرد

سپاهی و شهری یلان نبرد

بر سیب لعل و رخ برگ زرد

تن شاخ کوژ و دم باد سرد

به دل گفت شاهیست این پر خرد

کزینسان نشست از شهان در خورد

به اندازه به هرکه او می خورد

که چون خوردی افزون بکاهد خرد

چو امید دادی نباشم به درد

که امید نیکو به از پیش خورد

گرستن به هنگام با سوز و درد

به از خندهٔ نابهنگام سرد

که داند کنون کاو بماند ار بمرد

بدرّید شیر ار پلنگش ببرد

فزون زان ستم نیست بر رادمرد

که درد از فرومایه بایدش خورد

بگفت این و شد بر رخ اشکش ز درد

چو سیم گدازیده بر زرّ زرد

ز بادام سرمه به مرجان خرد

گهی ریخت و گاهی به فندق سترد

بگسترد بر جای زربَفت بُرد

به مرمر برافشاند دینارِ خُرد

دگر روز چون چرخ شد لاجورد

برآمد ز تل کان یاقوت زرد

گر آن مار کتف اهرمن چهره مرد

بداند، برآرد ز من وز تو گرد

چو خُردی بزرگ آورد دستبرد

به از صد بزرگی کِشان کار خرد

پر از خاک شد روی ماه از نبرد

پر از گرد شد کام ماهی ز گرد

کلاه و سپر زرد و خفتانش زرد

همان اسب و برگستوان نبرد