باز درآمد به بزم مجلسیان دوست دوست

گرچه غلط می‌دهد نیست غلط اوست اوست

گاه خوش خوش شود گه همه آتش شود

تعبیه‌های عجب یار مرا خوست خوست

نقش وفا وی کند پشت به ما کی کند

[...]

از دوستی دوست نگنجم در پوست

در پوست نگنجم که شهم سخت نکوست

هرگز نزید به کام عاشق معشوق

معشوق که بر مراد عاشق زید اوست

امشب منم و طواف کاشانهٔ دوست

میگردم تا بصبح در خانهٔ دوست

زیرا که بهر صبوح موسوم شده است

کاین کاسهٔ سر بدست پیمانهٔ اوست

ای بی‌خبر از مغز شده غره بپوست

هشدار که در میان جان داری دوست

حس مغز تنست و مغز حست جانست

چون از تن و حس و جان گذشتی همه اوست

خواهی که ترا کشف شود هستی دوست

بر رو به درون مغز و برخیز ز پوست

ذاتیست که گرد او حجابت بر توست

او غرقهٔ خود هردو جهان غرقه در اوست

دلدار اگر مرا بِدِراند پوست

افغان نکنم نگویم این درد از اوست

ما را همه دشمنند و تنها او دوست

از دوست به دشمنان بنالم، نه نکوست

عشق آمد و شد چو خونم اندر رگ و پوست

تا کرد مرا تهی و پر کرد از دوست

اجزای وجود من همه دوست گرفت

نامیست ز من بر من و، باقی همه اوست

هر که بی‌باکی کند در راه دوست

ره‌زن مردان شد و نامرد اوست

نه چنان حیران که پشتش سوی اوست

بل چنان حیران و غرق و مست دوست

آن یکی را روی او شد سوی دوست

وان یکی را روی او خود روی اوست

قدرت خود بین که این قدرت ازوست

قدرت‌ِ تو نعمت‌ِ او دان که هوست

بی‌موکل بی‌کشش از عشق دوست

زانک شیرین کردن هر تلخ ازوست

دیدهٔ ما چون بسی علت دروست

رو فنا کن دید خود در دید دوست

باد در مردم هوا و آرزوست

چون هوا بگذاشتی پیغام هوست

چون قضا آید نبینی غیر پوست

دشمنان را باز نشناسی ز دوست

چرخ سرگردان که اندر جست و جوست

حال او چون حال فرزندان اوست

ای فناتان نیست کرده زیر پوست

باز گردید از عدم ز آواز دوست

زانک آن دندان عدو جان اوست

من عدو را می‌کنم زین علم دوست

نه که قلب و قالبم در حکم اوست

لحظه‌ای مغزم کند یک لحظه پوست

بی‌خبر کآزار این آزار اوست

آب این خم متصل با آب جوست