منه از کف چراغرزو را

بدستور مقام های و هو را

مشو در چار سوی این جهان گم

بخود بازو بشکن چار سو را

دل دریا سکون بیگانه از تست

به جیبش گوهر یکدانه از تست

تو ای موج اضطراب خود نگهدار

که دریا را متاع خانه از تست

دو گیتی را بخود باید کشیدن

نباید از حضور خود رمیدن

به نور دوش بین امروز خود را

ز دوش امروز را نتوان ربودن

به ما ای لاله خود را وانمودی

نقاب از چهره زیبا گشودی

ترا چون بر دمیدی لاله گفتند

به شاخ اندر چسان بودی چه بودی

نگرید مرد از رنج و غم و درد

ز دوران کم نشیند بر دلش گرد

قیاس او را مکن از گریه خویش

که هست از سوز و مستی گریهٔ مرد

نپنداری که مرد امتحان مرد

نمیرد گرچه زیرسمان مرد

ترا شایان چنین مرگ است ورنه

زهر مرگی که خواهی میتوان مرد

اگر خاک تو از جان محرمی نیست

بشاخ تو هم از نیسان نمی نیست

ز غمزاد شودم را نگهدار

که اندر سینهٔ پردم غمی نیست

پریشان هر دم ما از غمی چند

شریک هر غمی نامحرمی چند

ولیکن طرح فردائی توان ریخت

اگر دانی بهای این دمی چند

جوانمردی که دل با خویشتن بست

رود در بحر و دریا ایمن از شست

نگه را جلوه مستی ها حلال است

ولی باید نگه داری دل و دست

ازن غم ها دل ما دردمند است

که اصل او ازین خاک نژند است

من و تو زان غم شیرین ندانیم

که اصل او ز افکار بلند است

مگو با من خدای ما چنین کرد

که شستن میتوان از دامنش گرد

ته بالا کن این عالم که در وی

قماری میبرد نامرد از مرد

برون کن کینه را از سینهٔ خویش

که دود خانه از روزن برون به

ز کشت دل مده کس را خراجی

مشو ای دهخدا غارتگر ده

سحرها در گریبان شب اوست

دو گیتی را فروغ از کوکب اوست

نشان مرد حق دیگر چه گویم

چو مرگید تبسم بر لب اوست

بباد صبحدم شبنم بنالید

که دارم از تو امید نگاهی

دلم افسرده شد از صحبت گل

چنان بگذر که ریزم بر گیاهی

دلن بحر است کو ساحل نورزد

نهنگ از هیبت موجش بلرزد

ازن سیلی که صد هامون بگیرد

فلک با یک حباب او نیرزد

دل ماتش و تن موج دودش

تپید دمبدم ساز وجودش

به ذکر نیم شب جمعیت او

چو سیمابی که بندو چوب عودش

زمانه کار او را میبرد پیش

که مرد خود نگهدار است درویش

همین فقر است و سلطانی که دل را

نگه داری چو دریا گوهر خویش

نه نیروی خودی را آزمودی

نه بند از دست و پای خود گشودی

خرد زنجیر بودی آدمی را

اگر در سینهٔ او دل نبودی

تو میگوئی که دل از خاک و خون است

گرفتار طلسم کاف و نون است

دل ما گرچه اندر سینهٔ ماست

ولیکن از جهان ما برون است

جهان مهر و مه زناری اوست

گشاد هر گره از زاری اوست

پیامی ده ز من هندوستان را

غلام ،زاد از بیداری اوست