نه از ساقی نه از پیمانه گفتم

حدیث عشق بی‌باکانه گفتم

شنیدم آنچه از پاکان امت

تو را با شوخی رندانه گفتم

بخود باز او دامان دلی گیر

درون سینه خود منزلی گیر

بده این کشت را خونابهٔ خویش

فشاندم دانه من تو حاصلی گیر

حرم جز قبله قلب و نظر نیست

طواف او طواف بام و در نیست

میان ما و بیت الله رمزیست

که جبریل امین را هم خبر نیست

دمیت احترام دمی

با خبر شو از مقام دمی

جاویدنامه

بیا ساقی بیارن کهنه می را

جوان فرودین کن پیر وی را

نوائی ده که از فیض دم خویش

چو مشعل بر فروزم چوب نی را

یکی از حجرهٔ خلوت برونی

بباد صبحگاهی سینه بگشای

خروش این مقام رنگ و بو را

بقدر نالهٔ مرغی بیفزای

زمانه فتنه هاورد و بگذشت

خسان را در بغل پرورد و بگذشت

دو صد بغداد را چنگیزی او

چو گور تیره بختان کرد و بگذشت

بسا کس اندوه فردا کشیدند

که دی مردند و فردا را ندیدند

خنک مردان که در دامان امروز

هزاران تازه تر هنگامه چیدند

چو بلبل نالهٔ زاری نداری

که در تن جان بیداری نداری

درین گلشن که گلچینی حلال است

تو زخمی از سر خاری نداری

بیا بر خویش پیچیدن بیاموز

بناخن سینه کاویدن بیاموز

اگر خواهی خدا را فاش بینی

خودی را فاش تر دیدن بیاموز

گله از سختی ایام بگذار

که سختی ناکشیده کم عیار است

نمی دانی کهب جویباران

اگر بر سنگ غلطد خوشگوار است

کبوتر بچه خود را چه خوش گفت

که نتوان زیست با خوی حریری

اگر «یاهو» زنی از مستی شوق

کله را از سر شاهین بگیری

فتادی از مقام کبریائی

حضور دون نهادان چهره سائی

تو شاهینی ولیکن خویشتن را

نگیری تا بدام خود نیائی

خوشا روزی که خود را باز گیری

همین فقر است کو بخشد امیری

حیات جاودان اندر یقین است

ره تخمین و ظن گیری بمیری

تو هم مثل من از خود در حجابی

خنک روزی که خود را بازیابی

مرا کافر کند اندیشهء رزق

ترا کافر کند علم کتابی

چه خوش گفت اشتری با کره خویش

خنکنکس که داند کار خود را

بگیر از ما کهن صحرا نوردان

به پشت خویش بردن بار خود را

مرا یاد است از دانای افرنگ

بسا رازی که از بود و عدم گفت

ولیکن با تو گویم این دو حرفی

که با من پیر مردی از عجم گفت

الا ای کشته نامحرمی چند

خریدی از پی یک دل غمی چند

ز تأویلات ملایان نکوتر

نشستن با خودگاهی دمی چند

دجود است اینکه بینی یا نمود است

حکیم ما چه مشکلها گشود است

کتابی بر فن غواص بنوشت

ولیکن در دل دریا نبود است

به ضرب تیشه بشکن بیستون را

که فرصت اندک و گردون دو رنگ است

حکیمان را درین اندیشه بگذار

شرر از تیشه خیزد یا ز سنگ است