کسی کو فاش دید اسرار جانرا

نبیند جز به چشم خود جهان را

نوائیفرین در سینه خویش

بهاری میتوان کردن خزان را

نگهدارنچه درب و گل تست

سرور و سوز و مستی حاصل تست

تهی دیدم سبوی این ون را

می باقی به مینای دل تست

شب این کوه و دشت سینه تابی

نه در وی مرغکی نی موجبی

نگردد روشن از قندیل رهبان

تو میدانی که بایدفتابی

نکو میخوان خط سیمای خود را

بدستور رگ فردای خود را

چو من پا در بیابان حرم نه

که بینی اندرو پهنای خود را

سحرگاهان که روشن شد در و دشت

صدا زد مرغی از شاخ نخیلی

فروهل خیمه ای فرزند صحرا

که نتوان زیست بی ذوق رحیلی

عرب را حق دلیل کاروان کرد

که او با فقر خود را امتحان کرد

اگر فقر تهی دستان غیور است

جهانی را ته و بالا توان کرد

درن شبها خروش صبح فرداست

که روشن از تجلیهای سیناست

تن و جان محکم از باد در و دشت

طلوع امتان از کوه و صحراست

دگرئین تسلیم و رضا گیر

طریق صدق و اخلاص و وفا گیر

مگو شعرم چنین است و چنان نیست

جنون زیرکی از من فراگیر

چمن‌ها زان جنون ویرانه گردد

که از هنگامه‌ها بیگانه گردد

ازآن هویی که افکندم درین شهر

جنون ماند ولی فرزانه گردد

نخستین لاله صبح بهارم

پیا پی سوزم از داغی که دارم

بچشم کم مبین تنهائیم را

که من صد کاروان گل در کنارم

پریشانم چو گرد ره گذاری

که بر دوش هوا گیرد قراری

خوشا بختی و خرم روزگاری

که بیرون آید از من شهسواری

خوشن قومی پریشان روزگاری

که زاید از ضمیرش پخته کاری

نمودش سری از اسرار غیب است

ز هر گردی برون ناید سواری

به بحر خویش چون موجی تپیدم

تپیدم تا به طوفانی رسیدم

دگر رنگی ازین خوشتر ندیدم

بخون خویش تصویرش کشیدم

نگاهش پر کند خالی سبوها

دواند می به تاک آرزوها

ز طوفانی که بخشد رایگانی

حریف بحر گردد آب جوها

چو بر گیرد زمام کاروان را

دهد ذوق تجلی هر نهان را

کند افلاکیان را آنچنان فاش

ته پا می کشد نه آسمان را

مبارکباد کنن پاک جان را

که زایدن امیر کاروان را

زغوش چنین فرخنده مادر

خجالت می دهم حور جنان را

دل اندر سینه گوید دلبری هست

متاعی آفرین غارتگری هست

به گوشم آمد از گردون دم مرگ

«شکوفه چون فرو ریزد بری هست»

عرب خود را به نور مصطفی سوخت

چراغ مردهٔ مشرق بر افروخت

ولیکنن خلافت راه گم کرد

که اول مؤمنان را شاهی آموخت

خلافت بر مقام ما گواهی است

حرام استنچه بر ما پادشاهی است

ملوکیت همه مکر است و نیرنگ

خلافت حفظ ناموس الهی است

در افتد با ملوکیت کلیمی

فقیری بی کلاهی ، بی گلیمی

گهی باشد که بازیهای تقدیر

بگیرد کار صرصر از نسیمی