دل تو داغ پنهانی ندارد

تب و تاب مسلمانی ندارد

خیابان خودی را داده ئی آب

از آن دریا که طوفانی ندارد

اناالحق جز مقام کبریا نیست

سزای او چلیپا هست یا نیست

اگر فردی بگوید سر زنش به

اگر قومی بگوید ناروا نیست

به آن ملت اناالحق سازگار است

که از خونش نم هر شاخسار است

نهان اندر جلال او جمالی

که او را نه سپهر آئینه دار است

میان امتان والا مقام است

که آن امت دو گیتی را امام است

نیاساید ز کار آفرینش

که خواب و خستگی بر وی حرام است

وجودش شعله از سوز درون است

چو خس او را جهان چند و چون است

کند شرح اناالحق همت او

پی هر «کن» که میگوید «یکون» است

پرد در وسعت گردون یگانه

نگاه او به شاخ آشیانه

مه و انجم گرفتار کمندش

بدست اوست تقدیر زمانه

به باغان عندلیبی خوش صفیری

به راغان جره بازی زود گیری

امیر او به سلطانی فقیری

فقیر او به درویشی امیری

بجام نو کهن می از سبو ریز

فروغ خویش را بر کاخ و کو ریز

اگر خواهی ثمر از شاخ منصور

به دل «لا غالب الا الله» فرو ریز

گرفتم حضرت ملا ترش روست

نگاهش مغز را نشناسد از پوست

اگر با این مسلمانی که دارم

مرا از کعبه میراند حق او ست

فرنگی صید بست از کعبه و دیر

صدا از خانقاهان رفت «لاغیر»

حکایت پیش ملا باز گفتم

دعا فرمود «یا رب عاقبت خیر»

به بند صوفی و ملا اسیری

حیات از حکمت قرآن نگیری

به آیاتش ترا کاری جز این نیست

که از «یٰسن» او آسان بمیری

ز قرآن پیش خود آئینه آویز

دگرگون گشته‌ای از خویش بگریز

ترازویی بنه کردار خود را

قیامتهای پیشین را برانگیز

ز من بر صوفی و ملا سلامی

که پیغام خدا گفتند ما را

ولی تأویل شان در حیرت انداخت

خدا و جبرئیل و مصطفی را

ز دوزخ واعظ کافر گری گفت

حدیثی خوشتر از وی کافری گفت

«نداند آن غلام احوال خود را

که دوزخ را مقام دیگری گفت»

مریدی خود شناسی پخته کاری

به پیری گفت حرف نیش داری

بمرگ ناتمامی جان سپردن

گرفتن روزی از خاک مزاری

پسر را گفت پیری خرقه بازی

ترا این نکته باید حرز جان کرد

به نمرودان این دور آشنا باش

ز فیض شان براهیمی توان کرد

به کام خود دگر آن کهنه می ریز

که با جامش نیرزد ملک پرویز

ز اشعار جلال الدین رومی

به دیوار حریم دل بیاویز

بگیر از ساغرشن لاله رنگی

که تاثیرش دهد لعلی به سنگی

غزالی را دل شیری ببخشد

بشوید داغ از پشت پلنگی

نصیبی بردم از تاب و تب او

شبم مانند روز از کوکب او

غزالی در بیابان حرم بین

که ریزد خنده شیر از لب او

سراپا درد و سوز آشنائی

وصال او زبان دان جدائی

جمال عشق گیرد از نی او

نصیبی از جلال کبریائی