سراپا درد درمان ناپذیرم

نپنداری زبون و زار و پیرم

هنوزم در کمانی میتوان راند

ز کیش ملتی افتاده پیرم

بیا باهم در آویزیم و رقصیم

ز گیتی دل بر انگیزیم و رقصیم

یکی اندر حریم کوچهء دوست

ز چشمان اشک خون ریزیم و رقصیم

ترا اندر بیابانی مقام است

که شامش چون سحر آئینه فام است

بهرجائی که خواهی خیمه گستر

طناب از دیگران جستن حرام است

مسلمانیم و آزاد از مکانیم

برون از حلقهٔ نه آسمانیم

به ما آموختند آن سجده کز وی

بهای هر خداوندی بدانیم

ز افرنگی صنم بیگانه تر شو

که پیمانش نمی‌ارزد به یک جو

نگاهی وام کن از چشم فاروق

قدم بی‌باک نه در عالم نو

مجو از من کلامی عارفانه

که من دارم سرشتی عاشقانه

سرشک لاله گون را اندرین باغ

بیفشانم چو شبنم دانه دانه

به منزل کوش مانند مه نو

درین نیلی فضا هر دم فزون شو

مقام خویش اگر خواهی درین دیر

به حق دل بند و راه مصطفی رو

چو موج از بحر خود بالیده ام من

بخود مثل گهر پیچیده ام من

از آن نمرود با من سر گران است

به تعمیر حرم کوشیده ام من

بیا ساقی بگردان ساتگین را

بیفشان بر دو گیتی آستین را

حقیقت را به رندی فاش کردند

که ملا کم شناسد رمز دین را

بیا ساقی نقاب از رخ برافکن

چکید از چشم من خون دل من

به آن لحنی که نه شرقی نه غربی است

نوائی از مقام «لاتخف» زن

برون از سینه کش تکبیر خود را

بخاک خویش زن اکسیر خود را

خودی را گیر و محکم گیر و خوش زی

مده در دست کس تقدیر خود را

مسلمان از خودی مرد تمام است

بخاکش تا خودی میرد غلام است

اگر خود را متاع خویش دانی

نگه را جز بخود بستن حرام است

مسلمانان که خود را فاش دیدند

به هر دریا چو گوهر آرمیدند

اگر از خود رمیدند اندرین دیر

بجان تو که مرگ خود خریدند

گشودم پردهء از روی تقدیر

مشو نومید و راه مصطفی گیر

اگر باور نداری آنچه گفتم

ز دین بگریز و مرگ کافری میر

به ترکان بسته درها را گشادند

بنای مصریان محکم نهادند

تو هم دستی بدامان خودی زن

که بی او ملک و دین کس را ندادند

هر آن قومی که می ریزد بهارش

نسازد جز به بوهای رمیده

ز خاکش لاله می روید ولیکن

قبائی دارد از رنگ پریده

خدا آن ملتی را سروری داد

که تقدیرش بدست خویش بنوشت

به آن ملت سروکاری ندارد

که دهقانش برای دیگران کشت

ز رازی حکمت قرآن بیاموز

چراغی از چراغ او بر افروز

ولی این نکته را از من فرا گیر

که نتوان زیستن بی مستی و سوز

کسی کو بر خودی زد «لااله» را

ز خاک مرده رویاند نگه را

مده از دست دامان چنین مرد

که دیدم در کمندش مهر و مه را

تو ای نادان دل آگاه دریاب

بخود مثل نیاکان راه دریاب

چسان مؤمن کند پوشیده را فاش

ز «لا» موجود «الا الله» دریاب