درین بتخانه دل با کس نبستم

ولیکن از مقام خود گسستم

ز من امروز میخواهد سجودی

خداوندی که دی او را شکستم

دمید آن لاله از مشت غبارم

که خونش می تراود از کنارم

قبولش کن ز راه دلنوازی

که من غیر از دلی ، چیزی ندارم

حضور ملت بیضا تپیدم

نوای دل گدازی آفریدم

ادب گوید سخن را مختصر گوی

تپیدم ، آفریدم ، آرمیدم

بصدق فطرت رندانهء من

بسوز آه بیتابانه من

بده آن خاک را ابر بهاری

که در آغوش گیرد دانهء من

دلی برکف نهادم ، دلبری نیست

متاعی داشتم ، غارتگری نیست

درون سینهٔ من منزلی گیر

مسلمانی ز من تنها تری نیست

چو رومی در حرم دادم اذان من

ازو آموختم اسرار جان من

به دور فتنهٔ عصر کهن ، او

به دور فتنهٔ عصر روان من

گلستانی ز خاک من بر انگیز

نم چشمم بخون لاله آمیز

اگر شایان نیم تیغ علی را

نگاهی دو چو شمشیر علی تیز

مسلمان تا بساحل آرمید است

خجل از بحر و از خود نا امید است

جز این مرد فقیری دردمندی

جراحتهای پنهانش که دید است

که گفت او را که آید بوی یاری؟

که داد او را امید نوبهاری؟

چون آن سوز کهن رفت از دم او

که زد بر نیستان او شراری؟

ز بحر خود بجوی من گهر ده

متاع من بکوه و دشت و در ده

دلم نگشود از آن طوفان که دادی

مرا شوری ز طوفانی دگر ده

بجلوت نی نوازیهای من بین

بخلوت خود گدازیهای من بین

گرفتم نکته فقر از نیاگان

ز سلطان بی نیازیهای من بین

بهرحالی که بودم خوش سرودم

نقاب از روی هر معنی گشودم

مپرس از اضطراب من که با دوست

دمی بودم دمی دیگر نبودم

شریک درد و سوز لاله بودم

ضمیر زندگی را وا نمودم

ندانم با که گفتم نکتهء شوق

که تنها بودم و تنها سرودم

هنوز این خاک دارای شرر هست

هنوز این سینه را آه سحر هست

تجلی ریز بر چشمم که بینی

باین پیری مرا تاب نظر هست

بکوی تو گداز یک نوا بس

مرا این ابتدا این انتها بس

خراب جرأت آن رند پاکم

خدا را گفت ما را مصطفی بس

ز شوق آموختم آن های و هوئی

که از سنگی گشاید آب جوئی

همین یک آرزو دارم که جاوید

ز عشق تو بگیرد رنگ و بوئی

یکی بنگرد فرنگی کج کلاهان

تو گوئی آفتابانند و ماهان

جوان ساده من گرم خون است

نگه دارش ازین کافر نگاهان

بده دستی ز پا افتادگان را

به غیرالله دل نادادگان را

از آن آتش که جان من بر افروخت

نصیبی ده مسلمان زادگان را

تو هم آن می بگیر از ساغر دوست

که باشی تا ابد اندر بر دوست

سجودی نیست ای عبدالعزیز این

بروبم از مژه خاک در دوست

تو سلطان حجازی من فقیرم

ولی در کشور معنی امیرم

جهانی کو ز تخم «لااله» رست

بیا بنگر به آغوش ضمیرم