غم پنهاں که بی گفتن عیان است

چو آید بر زبان یک داستان است

رهی پر پیچ و راهی خسته و زار

چراغش مرده و شب درمیان است

به راغان لاله رست از نو بهاران

به صحرا خیمه گستردند یاران

مرا تنها نشستن خوشتر آید

کنار آب جوی کوهساران

گهی شعر عراقی را بخوانم

گهی جامی زند آتش به جانم

ندانم گرچه آهنگ عرب را

شریک نغمه‌های ساربانم

غم راهی نشاط آمیزتر کن

فغانش را جنون انگیزتر کن

بگیر ای ساربان راه درازی

مرا سوز جدائی تیز تر کن

بپا ای هم نفس باهم بنالیم

من و تو کشته شان جمالیم

دو حرفی بر مراد دل بگوئیم

بپای خواجه چشمان را بمالیم

حکیمان را بها کمتر نهادند

به نادان جلوه مستانه دادند

چه خوش بختی ، چه خرم روزگاری

در سلطان به درویشی گشادند

جهان چار سو اندر بر من

هوای لامکان اندر سر من

چو بگذشتم ازین بام بلندی

چو گرد افتاد پرواز از پر من

درین وادی زمانی جاودانی

زخاکش بی صور روید معانی

حکیمان با کلیمان دوش بردوش

که اینجا کس نگوید «لن ترانی»

مسلمان آن فقیر کج کلاهی

رمید از سینه او سوز آهی

دلش نالد چرا نالد نداند

نگاهی یارسول الله نگاهی

تب و تاب دل از سوز غم تست

نوای من ز تاثیر دم تست

بنالم زانکه اندر کشور هند

ندیدم بنده ئی کو محرم تست

شب هندی غلامان را سحر نیست

به این خاک آفتابی را گذر نیست

بما کن گوشه چشمی که در شرق

مسلمانی ز ما بیچاره تر نیست

چه گویم زان فقیری دردمندی

مسلمانی به گوهر ارجمندی

خدا این سخت جان را یار بادا

که افتاد است از بام بلندی

چسان احوال او را بر لب آرم

تو می بینی نهان و آشکارم

ز روداد دو صد سالش همین بس

که دل چون کنده قصاب دارم

هنوز این چرخ نیلی کج خرام است

هنوز این کاروان دور از مقام است

ز کار بی نظام او چه گویم؟

تو میدانی که ملت بی امام است

نماند آن تاب و تب در خون نابش

نروید لاله از کشت خرابش

نیام او تهی چون کیسئه او

به طاق خانه ویران کتابش

دل خود را اسیر رنگ و بو کرد

تهی از ذوق و شوق و آرزو کرد

صفیر شاهبازان کم شناسد

که گوشش با طنین پشه خو کرد

بروی او در دل ناگشاد

خودی اندر کف خاکش نزاده

ضمیر او تهی از بانگ تکبیر

حریم ذکر او از پا فتاده

گریبان چاک و بی فکر رفو زیست

نمی دانم چسان بی آرزو زیست

نصیب اوست مرگ ناتمامی

مسلمانی که بی «الله هو» زیست

حق آن ده که « مسکین و اسیر» است

فقیر و غیرت او دیر میر است

بروی او در میخانه بستند

در این کشور مسلمان تشنه میر است

دگر پاکیزه کن آب و گل او

جهانی آفرین اندر دل او

هوا تیز و بدامانش دو صد چاک

بیندیش از چراغ بسمل او