کسی کو خرد را ندارد ز پیش

دلش گردد از کردهٔ خویش ریش

به رسم نماز آمدندیش پیش

و ز او برگرفتند آیین خویش

خورشگر بدیشان بزی چند و میش

سپردی و صحرا نهادند پیش

پرستنده کردیش بر پیش خویش

نه بر رسم دین و نه بر رسم کیش

نگاری نگارید بر خاک پیش

همیدون بسان سر گاومیش

به پیلان گردون کش و گاومیش

سپه را همی توشه بردند پیش

فریدونش فرمود تا رفت پیش

بکرد آشکارا همه راز خویش

چرا تو نسازی همی کار خویش

که هرگز نیامدت ازین کار پیش

فریدون از آن نامداران خویش

یکی را گرانمایه‌تر خواند پیش

که ما را به گیتی ز پیوند خویش

سه شمع‌ست روشن به دیدار پیش

از آن رفتن جندل و رای خویش

سخنها همه پاک بنهاد پیش

مرا خوارتر چون سه فرزند خویش

نبینم به هنگام بایست پیش

فرستادشان لشکری گشن پیش

چه بیگانه فرزانگان و چه خویش

از آن تاجور نامداران پیش

ندیدند کین اندر آیین خویش

پذیره شدندش به آیین خویش

سپه سربسر باز بردند پیش

نه خوب آمدی با دو فرزند خویش

کجا جنگ را کردمی دست پیش

بدانی که کاریت هولست پیش

بترسی ازین خام گفتار خویش

بدام آیدش ناسگالیده میش

پلنگ از پس پشت و صیاد پیش

بدارید یکسر همه جای خویش

یکی از دگر پای منهید پیش

چو آمد سپه دید بر جای خویش

درفش فروزنده بر پای پیش