یکی آتشی بر شده تابناک

میان آب و باد از بر تیره خاک

فکند آن تن شاهزاده به خاک

به چنگال کردش کمرگاه چاک

بیامد سیه دیو با ترس و باک

همی بآسمان بر پراگند خاک

بپویم به فرمان یزدان پاک

برآرم ز ایوان ضحاک خاک

وز ایوان ما تا به خورشید خاک

برآورد و کرد آن بلندی مغاک

که گر اژدها را کنم زیر خاک

بشویم شما را سر از گرد پاک

به یارانش گفت آنکه بر تیره خاک

برآرد چنین بر ز جای از مغاک

فریدون چو بشنید شد خشمناک

ازان ژرف دریا نیامدش باک

ز تخم کیان ما دو پوشیده پاک

شده رام با او ز بیم هلاک

ببرم پی اژدها را ز خاک

بشویم جهان را ز ناپاک پاک

جهان مرترا داد یزدان پاک

ز تابنده خورشید تا تیره خاک

بدان برترین نام یزدان پاک

به رخشنده خورشید و بر تیره خاک

کسی کو برادر فروشد به خاک

سزد گر نخوانندش از آب پاک

بیافتاد ز اسپ آفریدون به خاک

سپه سر به سر جامه کردند چاک

ز خاراش گهواره و دایه خاک

تن از جامه دور و لب از شیر پاک

یکی کاخ بد تارک اندر سماک

نه از دست رنج و نه از آب و خاک

شده بام از آن گوهر تابناک

به جای گل سرخ یاقوت خاک

چه مایه شبان دیده اندر سماک

خروشان بدم پیش یزدان پاک

ببرد پی بدسگالان ز خاک

به روی زمین بر نماند مغاک

شود شاه گیتی بدین خشمناک

ز کابل برآرد به خورشید خاک