نهاد از بر رخش رخشنده زین

همی گفت گرگین که بشتاب هین

بگردیم شبگیر با تیغ کین

برو تا چه خواهد جهان آفرین

به سستی رسید این ازان آن ازین

چنان تنگ شد بر دلیران زمین

من امشب به پیش جهان آفرین

بمالم فراوان دو رخ بر زمین

ز کف بفگن این گرز و شمشیر کین

بزن جنگ و بیداد را بر زمین

نخستین که پشتش نهد بر زمین

نبرد سرش گرچه باشد به کین

گو پیلتن را چو بر پشت زین

ندیدند گردان بران دشت کین

ز توران سرانند و چندی ز چین

ازیشان بدل در مدار ایچ کین

بسی آفرین بر جهان آفرین

بخواند و بمالید رخ بر زمین

زمین بود در زیر دیبای چین

پر از در خوشاب روی زمین

کنون از بزرگان یکی برگزین

نگه کن پس پردهٔ کی پشین

پس پرده پوشیدگان را ببین

زمانی بمان تا کنند آفرین

گر از تخم کی آرش و کی پشین

بخواهد به شادی کند آفرین

به پور جوان گفت شاه زمین

که رایت چه بیند کنون اندرین

همه جادوی زال کرد اندرین

نخواهم که داری دل از من بکین

نشاید که باشی تو اندر زمین

جز آویختن نیست پاداش این

بفرمای و من دل نهادم برین

نبود آتش تیز با او به کین

چه سازم چه باشد مکافات این

همه شاه را خواندند آفرین

ز گفتار و کردار و از آفرین

که خوانند بر تو به ایران زمین

چنین بود رای جهان آفرین

که او جان سپارد به توران زمین